The Tender Bar: heerlijk warme coming-of-age

Long Island, 1973. Radar Love van Golden Earring weerklinkt onder beelden van een Amerikaanse bolide die op een snelweg door de bossen heen lijkt te snijden. De passagiers zijn de jonge J.R. (Daniel Ranieri) en zijn moeder Dorothy (Lily Rabe). De plaats van bestemming is de gezellige woning van opa Moehringer (Christopher Lloyd). Want Dorothy kon de hypotheek niet meer betalen. Gelukkig is er in hun nieuwe onderkomen voldoende plek, en biedt de verhuizing J.R. ook de kans om zijn coole oom Charlie (Ben Affleck) goed te leren kennen. Want hoewel de vader van J.R. uit beeld is – hij is een radio-dj in New York – is er aan vaderfiguren geen gebrek in zijn leven.

The Tender Bar – gebaseerd op de gelijknamige memoires van Pulitzerprijswinnaar J.R. Moehringer en geregisseerd door George Clooney – is dan ook geenszins een zwaarmoedige tragedie, maar juist een aandoenlijke coming-of-age-film, over een intelligente Long Islander die er gaandeweg achter komt dat hij zijn vader – die een grote klootzak blijkt – helemaal niet nodig heeft. Charlie, die een bar runt, heeft genoeg tips en levenswijsheden op zak voor zijn neefje. Bovendien spoort hij J.R. aan om te gaan lezen – en dat blijkt geen verkeerde zet. Wie de levensloop van Moehringer kent, weet dat hij uiteindelijk via een beurs terechtkwam op de prestigieuze Yale-universiteit.

Acteur Tye Sheridan speelt de tien jaar oudere J.R. in het tweede, grootste deel van de film. Hij zet knap een personage neer dat soms naïef oogt, maar dan weer recht op z’n doel afgaat. En hoewel Ben Affleck het schijnbaar makkelijk heeft met het spelen van een goedzak, doet hij dit wel vol overtuiging. Zijn Charlie is de oom die je je zou wensen. The Tender Bar is in dat opzicht letterlijk tender ; teder. Of warmhartig, zoals het voelt als je in Charlie’s bar een dubbele whisky achteroverslaat, terwijl stamgasten een spervuur aan anekdotes op je afvuren.

Misschien valt de onevenwichtigheid van het scenario – daar had best wel wat in mogen worden gesneden – hierdoor minder op. En het feit dat de film, en dat lijkt wel een filmische aandoening van de laatste jaren, erg leunt op de muziek uit die tijd. Want perfect is The Tender Bar allesbehalve. De film is daarentegen wel een schitterende kroniek van Long Island, enkele decennia geleden. En door tragische clichés links te laten liggen – zelfs de romance uit de film is ontdaan van melodrama – voelt Clooneys laatste film als een heerlijk warm bad.