The Shannara Chronicles S1E1: niet vernieuwend maar ouderwetse fantasy

The Shannara Chronicles is gebaseerd op de 1980 ‘Shannara’-trilogie van Terry Brooks en de makers gebruiken het tweede boek De Elfenstenen van Shannara als raamwerk. Brooks magische wereld herwerkt verschillende fantasy formules en overtuigt maar net.

Het concept van The Shannara Chronicles is vrij eenvoudig: In een dystopische toekomst vecht elfen prinses Amberle (Poppy Drayton) om een van de Verkorenen te worden, zij dienen te waken over de Ellcrys, de magische boom die de elfen beschermd tegen de demonen. Half-elf Wil (Austin Butler) ontvlucht zijn armoedige omgeving en komt in aanraking met een druïde (Manu Benett) die zijn lot onthult als koninklijke erfgenaam. De dief Eretria (Ivana Baquero) wil haar leven verbeteren en is tevens onderdeel van de verplichte liefdesdriehoek.

De pilot is onderhoudend maar het is moeilijk om de serie niet te vergelijken met andere series en films uit het genre. Als je Tolkien, Warcraft , Dungeons and Dragons mengt dan krijg je de magische wereld van The Shannara Chronicles. The Lord Of The Rings- trilogie heeft de visuele standaard hoog gelegd voor een wereld waarin elfen vertoeven en het is een moeilijk esthetisch beeld om te vermijden voor een serie die ook is opgenomen in Nieuw-Zeeland. De elfen worden tevens geregeerd door een koning gespeeld door John Rhys-Davies, bij het grote publiek bekend als de dwerg Gimli uit ‘LOTR’.

De makers gebruiken standaard stijlfiguren – denk het dode-ouders narratief en de onvermijdelijke zoektocht en acceptatie van je lot – maar weten geen frisse draai te geven aan het bestaande materiaal. De acteurs proberen een overtuigende dynamiek te creëren maar het is moeilijk om subtekst te ontwikkelen wanneer veel tijd wordt besteed om de glossy magische wereld op te bouwen en dit wordt tevens versterkt door de middelmatige dialogen. Toch zijn er een aantal acteerprestaties die hopelijk een voorbode zijn van wat er kan gebeuren. Davies, Bennett en het leidende trio doen hun uiterste best met het gegeven materiaal.

De serie dient zijn inherente kitscherigheid te omarmen en een betere balans te vinden tussen drama en fantasy. The Shannara Chronicles moet je eigenlijk ook niet over-analyseren maar gewoon genieten van het escapisme.