The School for Good and Evil: kwaadaardig, goedaardig en iets ertussenin

Foto credits: Helen Sloan SMPSP / Netflix

Al als klein meisje droomde Sophie (Sophia Anne Caruso) ervan om prinses te worden, zo eentje die je in sprookjesboeken tegenkomt. Dus wanneer ze hoort van een magische School voor Goed en Kwaad, de plek waar alle echte sprookjes ooit zijn begonnen, doet ze wat iedere gedesillusioneerde en ietwat instabiele jonge vrouw zou doen: ze stopt haar verzoek in de lokale wensboom.

Haar wens komt uit. Tot niemands verbazing - behalve die van Sophie zelf – wordt ze ingedeeld bij de Nimmers, de afdeling van de slechteriken, geleid door Lady Lesso (Charlize Theron). Beste vriendin Agatha (Sofia Wylie), die per ongeluk met haar is meegelift, komt juist terecht bij de Immers, de afdeling van de goeieriken, die wordt gerund door Professor Dovey (Kerry Washington).

Beiden weten zeker dat er sprake is van een vergissing – Sophie weet zeker dat ze een Immer is, Agatha wil gewoon terug naar huis – maar het Schoolhoofd (Laurence Fishburne) wil van geen mitsen of maren weten. De enige manier waarop Agatha naar huis kan, is door haar opleiding te voltooien. De enige manier waarop Sophie van afdeling kan wisselen, is door haar Ware Liefde te vinden (want Kwaad kent geen ware liefde).

Aan basismateriaal heeft regisseur Paul Feig ( Bridesmaids ) geen gebrek. De film is gebaseerd op de boekenreeks van Soman Chainani, waarbij het eerste deel al bijna 500 pagina’s telt. Chainani speelt daarin behendig met de clichés, zowel door ze te gebruiken als door ertegenin te gaan. Agatha zet, zeer terecht, haar vraagtekens bij alle lessen die uiterlijke schoonheid gelijkstellen aan goedheid. Maar ook de afdeling van het Kwaad staart zich, met kreten als ‘lelijkheid is macht!’, blind op uiterlijkheden. En waar is de nuance? Kan iemand die goed is, dan per definitie nooit slechte dingen doen? (Agatha’s medeleerlingen lijken sowieso bijna allemaal auditie te doen voor de rol van gemeenste stiefzus).

Het zijn allemaal valide punten, die in deze film niet helemaal tot hun recht komen. Sommige series hadden beter een film kunnen zijn, maar  The School for Good and Evil had juist wel wat meer ademruimte verdiend, iets dat een serie-format had kunnen bieden.

De rivaliteit tussen Lady Lesso en Professor Dovey is leuk, maar komt veel te weinig aan bod. Fishburne slaapwandelt door het verhaal. Michelle Yeoh ( Everything Everywhere All at Once ) heeft helemaal een ondankbare taak als de professor die haar studenten leert dat hun glimlach hun grootste wapen is.

Het tijdgebrek is het sterkste voelbaar in de uitwerking van de twee jonge hoofdrolspelers. Sofia Wylie is de belangrijkste reden om The School for Good and Evil  te zien, maar haar Agatha zet Sophie misschien wel in te scherp contrast. Terwijl Agatha bijna altijd handelt uit altruïstische motieven, zijn er maar bar weinig momenten waarin Sophie zich niet puur laat leiden door eigenbelang. In een verhaal dat gaat over nuance, blijven Sophie en Agatha toch wel erg zwart-wit.