The Resident S01E01: Wanhopige smeekbede voor (meer) kijkers

Chastain Park Memorial Hospital in Atlanta is het toneel van deze nieuwe ziekenhuisserie. Een drama dat is geschreven door Amy Holden Jones, de scenarist bekend van de slecht ontvangen ABC-serie Black Box (2014). Ook was Jones degene die Beethoven (1992) schreef.  De verwachtingen liggen dan ook niet erg hoog. Het is derhalve niet opzienbarend dat The Resident in elk shot probeert te lijken op haar populaire voorbeeld: Grey’s Anatomy. De pilotaflevering is volgepropt met allerlei medische afwijkingen, in een wanhopige smeekbede voor (meer) kijkers.

Neem de openingsscène. Er wordt reclame gemaakt voor Amazons Alexa – zo’n interactieve speaker. Klassieke muziek weerklinkt in een operatiekamer waar een routinebehandeling wordt uitgevoerd: het verwijderen van een blindedarm. Maar dan schrikt de patiënt ineens wakker, terwijl een groentje een selfie maakt van haar ‘eerste keer’.  De hoofdchirurg (Bruce Greenwood) heeft zijn scalpel laten liggen in de gapende wond, resulterend in een doorgesneden kransslagader. De patiënt is slechts luttele seconden dood en de eerste smoezen worden al bedacht.

In deze walgelijke, ongeloofwaardige verhaalwereld mag Dr. Devon Pravesh (Manish Dayal) zijn opleiding tot medisch specialist afronden. Hij krijgt een onuitstaanbare mentor, Conrad Hawkins (Matt Czuchry), die hem een merkwaardige vraag stelt, tijdens hun eerste ontmoeting: ‘Waar val jij op?’ Pravesh’ kennismaking met zijn baas – die falende hoofdchirurg – is ook fascinerend: ‘Het voelt alsof ik ben gezegend door de paus.’ Want chirurgen lijden natuurlijk aan het godcomplex; en daar heeft Pravesh ook wel een beetje last van. Tijdens de seks met zijn vriendin kan hij het niet laten om te vertellen hoe elk bot in haar lichaam heet.

Maar terug naar Pravesh’ mentor Conrad. Die minkukel wil zijn protegé alle kennis die hij aan Harvard en Yale heeft opgedaan afleren. ‘Alles wat je hebt geleerd is fout.’ En: ‘Je moet alles doen wat ik zeg.’ Dus mag Pravesh zijn vinger in het rectum van een nietsvermoedende Kroaat steken, waarop Conrad scherpzinnig reageert: ‘De anus is strakker dan je date.’ Hoe smaakvol. Later zien we dat de mentor een gigantische tatoeage van ‘Death Before Dishonor’ op zijn rug heeft – en het medisch symbool op zijn arm. Dat betekent zoiets als dood voor eerverlies. En dat is begrijpelijk, als je een schaamteloos monster bent.

Want in het ziekenhuis in Atlanta sterven veel mensen, dankzij Conrad en zijn baas. ‘Wat was het nu weer’, wordt gemompeld. Maar waarom zijn ze daar nog aan het werk? Omdat ze elkaar gezellig chanteren. ‘Je moet je mond houden, want ik kan me nog herinneren toen jij een fatale dosis chemo toediende.’ Dat soort onzin. En dan passeren in de pilotaflevering de opzienbarendste ziektes de revue: een flippende junkie met hartfalen, een corpulente redneck met gangreen, en een vrouw die wordt gereanimeerd met ijsblokjes. Voeg daar de affaires aan toe, en het feit dat de hoofdchirurg zichzelf ‘McDreamy’ noemt – ja, naar die knakker uit Grey’s Anatomy – en je hebt de wanstaltigste serie van het jaar te pakken.