The Politician S02E01-02: iets te cynisch tweede hoofdstuk

De strijd om in de senaat van New York te geraken gaat door voor Payton Hobart (Ben Platt) die ditmaal alle principes – als hij ze al had – overboord gooit. Hij dreigt te onthullen dat zijn tegenstander Dede Standish (Judith Light) een polyamoreuze relatie heeft met twee mannen. En dat is iets wat potentiële kiezers, zelfs in de tamelijk progressieve staat, mogelijkerwijs niet kunnen begrijpen. Tegelijkertijd kandideert Hobarts moeder Georgina (Gwyneth Paltrow) zich voor het gouverneurschap van Californië en lonkt zelfs een eventueel vicepresidentschap.

De Hobarts hebben de smaak te pakken. Hoewel Payton het nogal vervelend vindt dat hij door de politieke activiteiten van zijn moeder nu ineens in haar schaduw dreigt te komen staan. Dus probeert hij haar ervan te overtuigen haar aspiraties tijdelijk te pauzeren. Het is maar de vraag of ze hier gehoor aan geeft, want met haar buitengewoon hautaine cynisme (vanuit je ivoren toren oplossingen aandragen voor de klimaatproblematiek) is ze aardig populair. Het electoraat heeft liever een politicus die zegt wat hij denkt dan een charlatan die gebakken lucht verkoopt, zoveel is duidelijk.

Zodoende staat het begin van het tweede seizoen van The Politician in het teken van campagnes, opiniepeilingen en geroddel. Met dubbelspionnen als de jaloerse Astrid (Lucy Boynton), die graag compromitterende informatie over haar baas Payton deelt met de campagneleider van Dede Standish (Bette Midler voortdurend op standje tien). Want er is geen enkel sympathiek personage te ontwaren, sterker nog: de onuitstaanbare Payton en zijn evenzo vervelende lotgenoten worden met de seconde onsympathieker. Dat maakt het kijken van The Politician niet altijd een even fijne exercitie.

Ja, Payton en Astrid en de rest zijn geprivilegieerd, afkomstig uit de elite, en dus nogal smaldenkend. Ze hebben goede ideeën voor de toekomst, die ze vooral inzetten voor hun eigen gewin. Dat gaat gepaard met de bekende cynische humor van showrunner Ryan Murphy. Die ironisch bedoeld is – Payton wil heus een betere wereld – maar niet altijd het gewenste effect sorteert. Dat wil zeggen: soms zit je minutenlang naar een stel zuurpruimen te koekeloeren, en dat is vermoeiend. Alsof het tweede seizoen een karikatuur is geworden van het eerste deel.

Aan de ene kant komt Murphy ermee weg, met zijn televisiebarok: de felle kleuren, de grote gestes en de vileine knipoogjes. Maar de vraag is: hoeveel kan een mens verdragen? Wanneer heb je genoeg van polodragende korpsballen die lurkend aan cocktails jeremiëren over het hypothetische lot dat hun beschoren is nu hun familiefortuin wellicht als sneeuw voor de zon is verdwenen?

Conclusie: The Politician is nog steeds een voorvechter van het ideaal dat de jeugd de toekomst heeft. Maar die jeugd weet in tegenstelling tot in het vorige seizoen nog niet te inspireren.