The Peripheral: tijdreis-scifi van de makers van Westworld

Foto credits: Sophie Mutevelian / Prime Video

De Amerikaanse schrijver William Gibson is sinds zijn debuutroman Neuromancer uit 1984 de onbetwiste vader van het cyberpunk-genre. Zijn boeken zijn ingewikkeld, vuistdik en gaan over kunstmatige intelligentie, de socio-economische gevolgen van technologie, hackers, robots, klonen, enzovoorts. Intelligente en ingewikkelde romans over onze tijd en de toekomst, geschreven door de man die het woord ‘cyberspace’ voor ons verzon. Zijn boeken worden algemeen als praktisch onverfilmbaar gezien; voor de filmversie van Neuromancer ligt al vele jaren een script klaar, maar het project verkeert eeuwig in ‘development hell’. Nu proberen producenten Lisa Joy en Jonathan Nolan ( Westworld ) het met de Amazon Prime Video-serie The Peripheral , een bewerking van Gibsons gelijknamige roman uit 2014. Scriptschrijver en showrunner Scott Smith ( A Simple Plan ) wijkt, gezien de eerste twee afleveringen van de serie, ietwat af van het boek. Maar bij Gibson is snijden ook eigenlijk onvermijdelijk. En wat er is overgebleven van The Peripheral is voorlopig fascinerend genoeg.

Flynne Fisher woont met haar moeder en broer Burton in het zuidoosten van de VS (ook de geboortestreek van Gibson) in de nabije toekomst. Haar moeder is stervende en de medicijnen zijn onbetaalbaar. De Fishers zijn tamelijk arm. Hun zuidelijke accent - en het feit dat Burton in een trailer woont - roept de hele tijd associaties op met Ruth Langmore en haar nog veel armere familie uit Ozark. Lynne wordt gespeeld door actrice Chloë Grace Moretz ( Greta , Brain On Fire ), die praat in een gigantisch knauwend zuidelijk accent waarvan alleen Amerikanen kunnen beoordelen hoe geloofwaardig het is. Haar broer Burton (Jack Reynor, de onfortuinlijke beer uit Midsommar ) en zijn vrienden zijn oorlogsveteranen en hij is liefhebber en tester van VR-games. Als hij een nieuwe console en headset krijgt om te proberen, vallen hij en Flynne uit hun stoel van verbazing. Wat ze meemaken als de simulatie begint, is zo ongelofelijk realistisch dat het bijna eng is. Het doel van het spel is om informatie te stelen.

De simulatie speelt zich af in een herkenbaar maar ook erg vreemd Londen eind 22ste eeuw, ook vanuit het perspectief van Flynne en Burton vele decennia in de toekomst. De diefstal in de simulatie slaagt, maar vervolgens krijgen de Fishers onvriendelijk bezoek van mannen met automatische geweren en auto’s die naar believen onzichtbaar kunnen worden, een snufje dat ook in het 2032 van de Fishers nog niet bestaat en erg subtiel wordt geïntroduceerd met een koffiebekertje. Komen de mannen uit de toekomst? Terwijl Jason en zijn veteranenvriendjes hun eigen automatische geweren uit het vet halen om tegenvuur te geven, beseft Flynne al snel dat de simulatie die haar nieuwe headset genereert helemaal geen simulatie is, maar een levensgevaarlijke tijdreis. De actie in The Peripheral wisselt zodoende tussen een levensgevaarlijk heden in de bossen van de Blue Ridge Mountains in de VS en een futuristisch en eveneens levensgevaarlijk Londen in de nog verdere toekomst. In Londen leert Flynne de schrijver Wilf Netherton (Gary Carr uit 21 Bridges ) kennen, die haar helpt en haar en ons kan uitleggen wat hier in hemelsnaam aan de hand is.

Na slechts twee van de acht afleveringen gezien te hebben, kunnen we vooral constateren dat hier langzaam een intrigerend verhaal met veel potentieel wordt opgebouwd. Over of er aan het eind van de rit ook een coherent en bevredigend narratief overeind staat is nog weinig te zeggen. De acteurs zijn goed, de visuals en vormgeving prima - de production designer is de Amsterdammer Jan Roelfs die ook films als Gattaca , Ghost In The Shell en Bird Box ontwierp - en de muziek in de pilot is van Mark Korven ( The Witch , The Lighthouse ). Liefhebbers van Westworld , Inception , Devs , en in zekere zin Ozark , kunnen aanschuiven. Of het allemaal net zo fantastisch goed wordt als in Brandon Cronenbergs speelfilm Possessor uit 2020, die met vergelijkbare thema’s speelde, weten we in de (zeer) nabije toekomst, over acht weken.