The One S01E01: geluk en ongeluk in de liefde

De ware liefde wordt tegenwoordig veelal op het internet gevonden. Maar in hoeverre bemoeien algoritmes of andere technologische innovaties zich met de voorkeuren die je instelt in dating-apps? En komt er een moment waarop de computer, tot achter de komma, kan berekenen wie het beste bij je past? De televisiedrama’s Soulmates – onlangs verschenen bij Amazon – en het nieuwe bij Netflix verschenen The One spelen met deze gedachte. Dat er een app bestaat die je inzicht geeft in wie je zielsverwant is. Met desastreuze gevolgen: ineens wil iedereen scheiden, op zoek gaan naar zijn amoureuze evenknie. Tegelijkertijd rijst de vraag: mag verliefdheid nog wel spontaan zijn? Grillig?

Het in Groot-Brittannië gesitueerde The One opent met een groep duikers die bij een wrak in zee stuiten op een stoffelijk overschot. Misschien wel als een soort zachte fluistering: voor gebruikers van de app – ‘De Ware’ – loopt het niet gegarandeerd goed af. Of: zélfs als je de ware ontmoet zullen er momenten zijn dat je elkaars bloed wel kan drinken. Maar Holly (Olivia Chenery) blijft heilig geloven in The One. Ze fungeert als het gezicht, de Steve Jobs, van het techbedrijf en heeft aan de app ook zelf een relatie overgehouden. De Britse regering wil niettemin – vanwege al die ontregelende scheidingen – een einde maken aan de app.

Maar ware liefde overwint alles, zolang de gebruikers van The One er maar in geloven, zoveel is duidelijk. En de match is gebaseerd op onmiskenbare wetenschap: DNA-onderzoek en chemische reacties. Menselijke intuïtie en toeval zijn dus uitgesloten. Waarmee de ware liefde wordt ontdaan van al haar menselijkheid, net als in Soulmates. De twee drama’s verschillen in die zin nauwelijks van elkaar, ook als het draait om de bovengenoemde kwinkslagen in het scenario. We moeten dit onderwerp evenwel niet zien als verzadigd, want er zullen ongetwijfeld nog meer televisiedrama’s en speelfilms gewijd worden aan de perikelen rondom online dating.

Dan een andere vraag: kan geluk ook worden gemeten? En zit geluk er ook niet in dat je af en toe perfecte euforie beleeft tussen een aaneenschakeling van imperfecte of banale momenten? Dat echte ware liefde een farce is? Dat zijn de vragen die in The One gaandeweg komen bovendrijven, net als het dilemma of je overal geld aan zou moeten en willen verdienen; of alles, zelfs menselijk geluk, vermarkt moet worden. Op deze vragen hebben de makers, net als in Soulmates, nog geen hapklare antwoorden. Misschien is dat wel inherent aan sciencefiction, het blijft koffiedik kijken, maar het intrigeert niettemin.