The Naked Director S02E01: humor als glijmiddel

Het 1990 en Toru Muranishi (Takayudi Yamada), de ‘keizer van de porno’, bouwt verder aan zijn seksimperium. Er zijn te weinig plekken waar hij zijn video’s kan verkopen, dus heeft hij zijn zinnen gezet op satelliettelevisie, opdat ‘seks uit de hemel zal vallen’. Muranishi’s grootse plannen worden echter weggewuifd door een van de grote mediaondernemers: alle televisiekanalen zijn al bezet, en bovendien: zit de consument er wel op te wachten? Maar Muranishi stelt in de opening van de eerste aflevering van het tweede seizoen al, als hij wordt geïnterviewd: ‘Heb je ze [mijn films, red.] al eens gezien? Natuurlijk heb je die gezien.’

Ook politieke partijen zien de opmars van porno met lede ogen aan. Een partij voert op straat campagne om ‘eerlijkheid weer terug te krijgen in Japan’ - hoewel eerlijkheid hier eerder een eufemisme lijkt voor benepenheid. Niettemin parkeert Muranishi zijn campagnebus gewoon achter die van de conservatieve partij, om vervolgens een betoog af te steken over hoezeer ‘dit tijdperk snakt naar seks’. Dat er een bekende politieagent in het publiek staat voorspelt vervolgens weinig goeds: Muranishi wordt álweer gearresteerd, ditmaal omdat er een minderjarige vrouw speelt in een van zijn video’s.

Maar Muranishi heeft weleens voor hetere vuren gestaan. Hoewel The Naked Director niet uitsluitend een lofzang is op de man. Getuige ook de wrange humor in een scène waarin een medewerker van de pornoproducent een collega uitlegt: ‘Als ze gaat huilen, dan geef je haar dit.’ Waarop een close-up van een stapel biljetten is te zien. Niet alle pornoactrices zijn zo zeker van zichzelf als Muranishi’s muze Kaoru Kuroki (Misato Murita), zoveel is duidelijk. Kuroki grapt op haar beurt tijdens een gesprek hoe haar gezicht – ze doelt op make-up – ‘net zo goed (in)gesmeerd is’ als haar vagina.

Ook legt ze uit dat haar mond ‘een jukebox is voor vieze woorden’ en beschouwt ze Muranishi als ‘de naakte Charlie Chaplin’. En die Chaplin van de pornografie heeft grote dromen. Als zijn oog valt op een rij satellietschotels, dan stelt hij zich voor hoe hij in een ruimtestation zweeft tussen de pornotapes; hoe hij met de satelliet – een soort fallus – zijn video's – zijn zaad – afschiet op de aarde. Het precies dankzij deze humor, het spreekwoordelijke glijmiddel, welteverstaan, dat The Naked Director niet een al te plechtige exercitie wordt. Hoewel Muranishi zelf ironisch genoeg wél serieus genomen wil worden. De makers laveren hier in het tweede seizoen dan ook weer opnieuw knap tussen.