The Minimalists: Less Is Now: onuitstaanbaar gepreek

Marie Kondo was een van de sleutelfiguren van 2019. Deze ‘opruimadviseur’ betoogt in haar boeken, en in een show op Netflix , dat we een minimalistisch interieur moeten nastreven. Zodat ons hart net als ons huis opgeruimd vrij is van onnodige rommel; zodat we de verslaving die we hebben aan spullen verbreken. Zo kwam ze met de totaal onzinnige en kwaadmakende suggestie dat je je boekenverzameling moet beperken tot 30 stuks. Maar ze heeft wel een punt: bedrijven in het kapitalistisch systeem waarin we ons bevinden moeten groeien, troep verkopen. En wij kopen die feitelijke overtolligheden.

The Minimalists: Less is Now snijdt hetzelfde onderwerp aan. Hartsvrienden Joshua Fields Millburn en Ryan Nicodemus zijn ferme pleitbezorgers van een leven wars van materialisme. ‘Je leeft beter met minder’ is hun adagium. En ‘dat vereist een hoop werk’. Dat is een ironische gewaarwording, omdat je zou denken dat leven met minder juist ook zou leiden tot minder dillema’s, maar het omgekeerde blijkt waar. Want je moet je hebzucht zien te beteugelen, zoiets. Overigens is het in zekere zin hilarisch dat dit soort pseudo-documentaires (reality-tv is een beter predicaat) verschijnen bij het ultrakapitalistische Netflix.

Maar terug naar de minimalisten. Die ook boeken en podcasts uitbrengen waarin ze hun levensvisie prediken. En preken doen ze ook voor de camera. Zo van: ik had een kutjeugd, groeide op in armoede en heb ontdekt dat een minimalistisch leven zaligmakend is. De correlatie tussen de drie dingen is weinig wetenschappelijk, maar de makers vinden het klaarblijkelijk noodzakelijk om dit aan te stippen. En de twee mannen hadden álles wat hun hartjes begeerden, maar kozen niettemin voor een andere levensinvulling. De Amerikaanse Droom werkt wél voor hun. Markant is dat mensen die nú in armoede leven echt geen tijd hebben voor deze nonsens.

Misschien moeten we in 2021 wat minder luisteren naar influencers en aanverwante charlatans. Fields Millburn en Nicodemus pretenderen geluk te verkopen, maar voor veel mensen zal dit het equivalent zijn van gebakken lucht. Daarnaast is het openen van een ‘documentaire’ met een zogeheten clapper shot (loopt het geluid wel synchroon aan het beeld?) een onhebbelijkheid van de hoogste orde. Waarmee je als maker aantoont dat de inspiratie toen deze scène werd gemonteerd non-existent was. Bovendien doen de twee minimalisten alsof ze iets evident nieuws verkopen, terwijl we állemaal weten dat we met minder toe kunnen.