The Midnight Sky: sobere en onevenwichtige ruimtevaartfilm

Het einde van de mensheid op aarde. Een verlaten Noordpool waarbij de ijsblauwe shots van het koude landschap aansturen op de eenzaamheid van de oudere wetenschapper Augustine Lofthouse ( George Clooney , tevens verantwoordelijk voor de regie) in een kille omgeving. Met zijn Netflix-film The Midnight Sky levert Clooney een visueel schone film af, waarbij de cinematografie en muzikale score de wankele plotpunten niet kunnen verhullen.

The Midnight Sky is een bewerking van het boek Good Morning, Midnight van Lily Brooks-Dalton uit 2016. Het is het jaar 2049 en wegens een mysterieuze catastrofe is de mensheid bijna volledig weggevaagd. De terminaal zieke wetenschapper Augustine Lofthouse evacueert niet met de overlevenden naar de laatste veilige haven, en kiest ervoor om achter te blijven in een observatorium. Maar hij heeft nog één taak: de nietsvermoedende bemanning van het ruimteschip Aether – dat na een lange missie op een door mensen bewoonde maan van Jupiter terugkeert naar de giftige aarde – beschermen.

De film onderzoekt de parallelle verhaallijnen waarbij Augustine de druk voelt om de bemanning te waarschuwen, en in de ruimte de zwangere astronaut Sully (Felicity Jones) de bemanning veilig terug wil brengen naar de aarde. Het scenario van Mark L. Smith (The Revenant) probeert de balans te bewaken tussen het verhaal op aarde en het verhaal in de ruimte, en slaagt hier deels in. Ondanks het interessante uitgangspunt – zie andere films uit het ruimtevaartgenre die het traditionele reddingsverhaal uitoefenen, zoals Apollo 13 en Gravity – gaat het niet diep genoeg om als een effectieve karakterstudie te fungeren.

Het script zit barstensvol met dunne personages, waarbij de plotlijn opvalt waarbij Lofthouse een band vormt met het jonge meisje Iris (Caoilinn Springall) dat tijdens de evacuatie is achtergelaten, maar ze wordt neergezet als een breekbare pop die hij dient te beschermen. In de laatste akte bieden halfslachtige flashbacks, nietszeggende onthullingen, en een allegaartje van narratieve clichés een tegenvallende ontknoping. Zowel de regie als het scenario nemen de spanning weg die de film in de eerste helft probeert te generen.

De voorspelbare plotdynamiek daargelaten overtuigt The Midnight Sky alleen vanuit visueel en technisch oogpunt. Het zijn de visuele effecten – zie het ruimteschip waar de astronauten zich meer thuis kunnen voelen dankzij 3D-hologrammen van hun vrienden en familie, wat een opkikker is voor de mentale gezondheid – die werken. Cinematograaf Martin Ruhe toont vakkundig geschoten beelden, maar het blijft vrijwel steriel, volledig vrij van menselijke emoties.

The Midnight Sky poogt om een solide post-apocalyptische ruimtevaartfilm aan te bieden met subtiele tonen van tragedie en hoop, maar hapert in zijn uitvoering, wat resulteert in een hol eindproduct.