The Midnight Club S01E01-02: horrorverhaaltjes voor het slapen gaan

Foto credits: Eike Schroter / Netflix

Helaas, het kan dus toch. Met The Midnight Club  levert Mike Flanagan ( The Haunting of Hill House , Midnight Mass ) voor het eerst een saai horrorproduct af.

De serie speelt zich af in Brightcliffe, een hospice gerund door dokter Geraldine Stanton (Heather Langenkamp, originele horrorheldin uit A Nightmare on Elm Street ) en speciaal gericht op jonge terminaal zieke cliënten. Nieuwste aanwinst is de 18-jarige Ilonka (Iman Benson, #BlackAF ), een topleerling die op het punt stond naar Stanford te gaan, tot uitgezaaide schildklierkanker roet in het eten gooide.

Waarom Ilonka per se naar Brightcliffe toe wil is in eerste instantie niet helemaal duidelijk. Nog voordat ze van de plek afwist werd ze al bezocht door nachtmerrieachtige visioenen. Door kamergenootje Anya (Ruth Codd) wordt ze ook allesbehalve warm ontvangen. Maar, Ilonka heeft zo haar eigen beweegredenen: ze heeft namelijk gelezen over een vroegere patiënt die op miraculeuze wijze van precies hetzelfde type kanker is genezen. De verhalen over een boosaardige schaduw die de bewoners achternazit neemt ze dan graag op de koop toe.

The Midnight Club  hinkt een beetje op twee gedachten. Aan de ene kant is er het spookhuismysterie; aan de andere kant is er de middernachtclub uit de titel, waarbij een handvol jonge bewoners 's nachts samenkomen om horrorverhalen uit wisselen, een beetje zoals de jaren 90 jeugdhorrorserie Are You Afraid of the Dark?. De serie zelf speelt zich – om nog niet helemaal duidelijke redenen - ook af in 1995 en komt met referenties aan Interview with the Vampire , de allereerste Playstation en aids.

Het spookhuisgedeelte valt in de eerste twee afleveringen helaas erg tegen. Best opmerkelijk voor Flanagan, die zichzelf na The Haunting of Hill House  en The Haunting of Bly Manor  toch wel een spookhuisspecialist mag noemen (hij legt nu voor Netflix de laatste hand aan The Fall of the House of Usher ). De doolhofachtige villa – ‘het is net Vegas, je weet nooit hoe laat het is en je komt er nooit meer weg’ – heeft potentie, maar zorgt vooralsnog voor slechts een enkel horrormoment en maar heel weinig spanning.

De horrorverhalen die de jongeren elkaar vertellen voor het slapen gaan vormen een lichtpuntje in de serie, maar komen natuurlijk wel maar op één moment: middernacht. Dus zit je als kijker, net als de jongeren, elke aflevering ongeduldig te wachten tot het eindelijk donker wordt.