The Mandalorian S03E01: op naar Mandalore

Foto credits: Disney

Hoofdstuk 17 ‘The Apostate’ van The Mandalorian voorspelt een nieuw avontuur dat Grogu en Din Djarin naar nieuwe werelden zal brengen. De seizoensopener lijkt ook dieper in de trauma’s van de titulaire hoofdpersoon (Pedro Pascal, The Last of Us ) te gaan duiken. Het tweede seizoen eindigde met Din Djarin die Grogu achterliet bij Luke Skywalker. In de spin-off The Book of Boba Fett werden de twee herenigd toen Grogu voor 'The Way' koos in plaats van 'The Force'.

In de seizoensopener wordt een kind tot Mandalorian ‘gedoopt’. De scène benadrukt hoe belangrijk het voor de cult is dat de Mandalorians nooit hun helm mogen afdoen. Iets dat Din Djarin wel heeft gedaan om afscheid te nemen van Grogu. ‘Je bent niet langer een Mandalorian’, wordt tegen hem gezegd. Nu hij verbannen is, maakt hij zich op voor een nieuwe missie: zich weer Mandalorian mogen noemen. Om dat te kunnen doen moet hij vergeving vragen voor zijn transgressies door terug te keren naar de mijnen van Mandalore en zich te wassen in de ‘levende wateren’.

Om daar te komen keert hij terug naar Nevarro, waar Greef Karga (Carl Weathers) nu High Magistrate Karga is. 'Het is gecompliceerd', zegt Mando wanneer Greef Karga (terecht) opmerkt dat hij in de war is om zijn oude vriend nog steeds met 'het kleine beestje' te zien. In Nevarro staan de overgebleven delen van IG-11 (de droid ingesproken door Taika Waititi die in het eerste seizoen opgeblazen werd) als standbeeld op het stadsplein. Mando staat erop dat hij IG-11 nodig heeft om zijn nieuwe missie naar Mandalore te volbrengen. Om de droid weer tot leven te wekken krijgt hij hulp van de Anzellans – kleine technisch onderbouwde wezentjes.

Naast Jon Favreau en Dave Filoni treedt nu ook Rick Famuyiwa aan als uitvoerend producent en regisseur. The Mandalorian is wellicht de beste Star Wars-serie: het is visueel spectaculair, het heeft actie, humor, Baby Yoda en verhaalvertelling met diepgang. En Pedro Pascal, in een rol als wederom een vaderfiguur, laat zien hoe een personage zonder zichtbaar gezicht empathisch, stoer en gevoelig kan zijn.