The Lovebirds: chemie tussen de hoofdrolspelers

The Lovebirds is een type film dat zonder de hoofdrolspelers, Issa Rae ( Insecure ) en Kumail Nanjiani ( Silicon Valley ), eigenlijk weinig voorstelt. De plot is van het kaliber dertien-in-een-dozijn: de relatie tussen Leilani (Rae) en Jibran (Nanjiani) is gaandeweg bekoeld geraakt en kan wel een romantische optater gebruiken. Als ze door een ongelukkige samenkomst van omstandigheden getuige zijn van een moord en op de vlucht moeten slaan voor de autoriteiten, dan brengt de adrenaline ze weer samen; dan zien ze elkaar weer in een positiever licht. De moraal van het verhaal? De perfecte liefde bestaat niet en soms moet je water bij de wijn doen. Zoiets.

Rae en Nanjiani zijn in tegenstelling tot hun personages wel perfect voor elkaar; of ze nu furieus kibbelen of zwijmelend met elkaar praten, het klopt. Ze tillen het futloze scenario van Aaron Abrams en Brendan Gall moeiteloos naar een hoger niveau. Waardoor de film – en dat is een kritisch cliché – meer draait om de interactie tussen de hoofdpersonen dan om het flinterdunne verhaaltje. Met, en ook dat mag gezegd worden, geestige knipogen. Zoals het feit dat Jibran jaloers is op een vriend van Leilani die een computernerd is. Jibran heeft, in tegenstelling tot supernerd Nanjiani (dat is toch wel algemeen bekend), niets met software en aanverwanten.

Het resultaat is een bij vlagen zinderende achtbaanrit door New Orleans, met Hitchcockiaanse vleugjes – de meesterfilmmaker maakte immers meerdere films over onschuldige mensen die ineens in een web van intrige worden gesleurd. Hoewel een groot verschil is – en daar zijn veel grappen zich bewust van – dat de hoofdrolspelers mensen van kleur zijn. Waardoor je onder meer op een andere manier gaat kijken naar de perceptie van de politie – dat is niét je beste vriend. Zie in dat kader overigens ook de recent verschenen speelfilm Queen & Slim, die speelt met een soortgelijke invalshoek als The Lovebirds, maar dan met een dramatisch effect.