The Letdown S02E01: pijnlijk herkenbaar voor ouders

De eerste verjaardag van een kind is voor ouders vaak een magisch moment. Zo’n mijlpaal moet groots gevierd worden, vindt moeder Audrey (Alison Bell). Dat haar dochtertje Stevie het zelf allemaal niet bewust meemaakt, is geen reden om het bescheiden te houden. Want wat als ze later op foto’s ziet dat haar ouders niet de moeite namen om haar eerste jubileum op serieuze wijze te vieren? Dus gaat de jonge moeder tot in de late uurtjes in de weer met deeg en allerlei bakparafernalia, om de perfecte taart te creëren, in de vorm van een olifant. Vaderlief Jeremy (Duncan Fellows) keert onderwijl thuis vanuit Adelaide.

We zijn een klein jaar verder na het eerste seizoen, en Audrey woont tijdelijk bij haar moeder in Sydney, met de intentie om zich later dit jaar met Stevie te voegen bij haar man in Adelaide – of dat werkelijk zal gebeuren is maar de vraag. Het lijkt Jeremy wel goed uit te komen, zo’n latrelatie. Kan hij mooi doorslapen, terwijl zijn eega het vuile werk opknapt en gelukkig wel tips krijgt van haar steungroep. Op zijn terugvlucht krijgt Jeremy het aan de stok met een vrouw wier kind hem voortdurend lastigvalt. Na een aangename kennismaking – het kind zit in de rij voor hem – is hij het na de zoveelste keer zat. Hij maant het ettertje te stoppen, waarop de moeder ferm pareert: ‘Zo spreek je niet tegen mijn kind.’

Deze tête-a-tête is exemplarisch voor de ‘mom-com’ The Letdown. Een situatie oogt volkomen normaal, maar escaleert abrupt. En hoewel maar een klein gedeelte van vliegtuigpassagiers zich zo onaangepast zal gedragen, is het Jeremy die prompt de onuitstaanbare uitzondering treft. Dat is natuurlijk inherent aan komedie: uitersten zijn geestiger dan normaal gedrag. Maar The Letdown is af en toe uitsluitend een aaneenschakeling van agressief en passief-agressief gedrag. Zoals tijdens het verjaardagsfeestje: een van de vaders, een pompeuze klootzak, eet niet van de Franse kaas. ‘Dat eet ik alleen als ik in Frankrijk ben.’ Een andere vriendin zuipt tijdens de festiviteiten de enige champagnefles leeg en is al dronken voor de lunch.

The Letdown kan je daarom scharen onder de noemer ‘gemene televisie’. Wanneer mensen zich individualistisch gaan gedragen, en opmerkingen maken zonder gêne, dan ontstaat er frictie – en tijdens dergelijke scènes wordt het bloed onder je nagels vandaan gehaald. Zoals wanneer een van Audreys vriendinnen haar schaamteloos vraagt of ze al reünieseks heeft gehad (manlief is immers net terug). Wat ze niet weet is dat de hoofdpersoon een abortus heeft laten plegen. Vorig seizoen zagen we al dat ze vrij snel na haar bevalling alweer zwanger was.

Het is evenwel knap hoe de makers, Alison Bell en Sarah Scheller, omgaan met dit soort (in sommige kringen) precaire onderwerpen. En voor jonge moeders en vaders is The Letdown, evenals Workin’ Moms , geestig en confronterend. Een recensent van de New York Times schreef over het eerste seizoen dat het ‘pijnlijk was om te zien’. En dat klopt: de goed geschreven platitudes die horen bij het krijgen van een kind zijn pijnlijk herkenbaar. Moet ik mijn huis babyproof maken? Krijg ik ooit weer slaap? De verbeelding van deze mondaine zaken compenseren het ergerlijke gedrag van de personages enigszins.