The Last Kingdom S04E01: bloederig, plechtstatig en geestig

Het vierde seizoen van The Last Kingdom begint met een bloedige veldslag op het strand nabij Bebbanburg – het is overigens geestig hoe de rouwdouwers de naam van deze vesting uitspreken. Terwijl de zon op het hoogst van de dag staat bevechten krijgers van de illegitieme heerser Lord Ælfric (Joseph Millson) een groep Schotse plunderaars, in een strijd die zich laat omschrijven als D-day met klinkende zwaarden. Ook Uthred (Alexander Dreymon) heeft zijn zinnen gezet op Bebbanburg. Æthelred (Toby Regbo) wil op zijn beurt van Ælfric het hart van een roemruchte heilige kopen dat zich, jawel, bevindt in Bebbanburg.

Met het orgaan in bezit hoopt hij zijn kansen te verhogen om East Anglia te veroveren. De Deense krijgsheer Cnut (Magnuus Bruun) – niet te verwarren met het schattige, vroegtijdig overleden Berlijnse ijsbeertje Knut – heeft andere plannen en wil Mercia annexeren. Kortom, de sleutelfiguren uit The Last Kingdom hebben, zoals gewoonlijk, onverenigbare wensen die zullen resulteren in nog meer bloedvergieten. Het zal geen verrassing zijn als het gros van de bovengenoemde mannen het einde van het seizoen niet haalt. Dat is niettemin ook de onderliggende boodschap in het drama: de wreedheid van de mens kent vele slachtoffers.

Maar alle plechtstatigheid terzijde: The Last Kingdom is ook bijzonder geestig. Zoals wanneer de bevelhebber van Lord Æthelred, Eardwulf (Jamie Blackley), vanuit het niets een ‘kontenlikker’ (Lord ass licker) wordt genoemd. Of wanneer een personage over een machtswellustige hoofdman zegt: ‘Hij volgt z’n lul.’ Het hilarische hoogtepunt van de eerste aflevering is misschien wel de scène waarin een vrouw een kind uitlegt hoe hij zelfmoord moet plegen als hij ooit gevangen wordt genomen door de vijand: ja, hihi, precies zo, steek je dolk in je hart, goed zo! Hoewel de makers het misschien niet zo humoristisch hebben bedoeld.

Dat is vanaf het eerste seizoen echter al het probleem - of de zegen - van The Last Kingdom. Het middeleeuwse drama neemt zichzelf soms iets te serieus, maar schuwt niet af en toe aan zelfspot te doen. En die zelfspot maakt alle ellende, zoals de functie van humor betaamt, iets draaglijker.