The Kominsky Method S01E01-02: fijne humor

Wat een briljante zet van scenarist Chuck Lorre (bekend van The Big Bang Theory ): een komedieserie met Alan Arkin (84 jaar oud!) en Michael Douglas (74). De eerstgenoemde speelt de uiterst cynische ‘agent’ Norman Newlander, die de belangen van acteur en docent Sandy Kominsky (Douglas) behartigt. Het is van meet af aan heerlijk om naar de twee doorleefde koppen van deze éminences grises te kijken, de koppen van mannen die de wereld decennia geleden al veroverden met speelfilms als Catch-22 (1970) en Romancing the Stone (1984). Ze hebben niets te verliezen, net als hun personages, die het hoogtij al jaren achter zich hebben.

The Kominsky Method draait dan ook om ouder worden, en dat proces van aftakeling (één aflevering gaat over prostaatproblemen) maar omarmen, tegen wil en dank. Hoewel Sandy, de acteercoach, zijn leeftijd simpelweg negeert: hij omringt zich tijdens zijn lessen met jonge aspirant-acteurs en date met twintigers die misschien wel denken dat hij – een acteur die al jaren niet meer in de spotlights staat – van beginnende acteurs grote sterren kan maken. Totdat Sandy zijn ware evenknie ontmoet: de recent gescheiden Lisa (actrice Nancy Travis is ook zo’n fijn gezicht van weleer) kan ook een flink potje acteren.

Op hun tweede afspraakje gaan ze naar de begrafenis van Normans vrouw, die is overleden aan kanker – eerder zien we Norman en Sandy al bakkeleien over de grafkist. Het is een vertederende ceremonie die eindigt met een speech van Norman; het lijkt bijna alsof acteur Arkin al eerder zo’n voordracht heeft gehouden. Zo vloeien fictie en realiteit voortdurend in elkaar over, zoals wanneer Sandy zijn boezemvriend condoleert met een ontroerende oneliner, en Norman vraagt: 'Heb je dit zelf verzonnen of was dit een tekst uit een film?' Sandy weet het niet meer. Hij is misschien, net zoals Douglas zelf, onbewust blijven hangen in een rol.

Het maakt de komedieserie, waarin de komedie vooral zit in het suggestieve, bijzonder menselijk. Zoals wanneer tijdens de begrafenis Patti Labelle wordt opgetrommeld om Lady Marmalade te zingen. Voulez vous coucher avec moi schalt door de speakers, terwijl Lisa opmerkt: 'Is dit wel gepast?' Waar ze op doelt wordt onverhuld gelaten, maar necrofilie zal vast behoren tot de clou. Tegen het einde van de begrafenisscène verschijnt Normans dochter, een toonbeeld van ongemak, ook nog eens prompt ten tonele. Lisa vertelt hoe ze er geen spijt van heeft, een begrafenis bezoeken. Het is bijzonder vermakelijk allemaal, zo biecht ze op.

Zo transformeert een uitvaart, een moment van persoonlijke en collectieve rouw, tot een soort eclectische performance, met in dit geval ook nog eens een geestige gastheer: niemand minder dan komiek Jay Leno. Alles in the Kominsky Method (de titel is natuurlijk een knipoog naar Stanislavski en zijn Method-acting) verwijst naar de entertainmentwereld. Het is alsof Chuck Lorre de camera op zichzelf richt en zegt: 'Kijk, zo gaat het er hier aan toe; dit zijn de machinaties van Hollywood.' Het resultaat is fijn navelstaardigerig en doet bij vlagen denken aan series als Curb Your Enthusiasm en Barry , maar dan toch weer anders.