The In Between: aaneenschakeling van clichés

‘Alle liefdesverhalen zijn spookverhalen.’ Met dit citaat van romancier David Foster Wallace opent het romantische drama The In Between. Dat is een begrijpelijke keuze: ook als onze liefdes niet meer bij ons zijn spoken ze soms nog door ons hoofd. Wanneer tiener Skylar (Kyle Allen), de grote liefde van Tessa (Joey King), na een auto-ongeluk om het leven komt, dan krijgt Tessa het idee dat hij vanuit het vagevuur contact met haar probeert te zoeken. Filmmaker Arie Posin schakelt vervolgens in flashbacks voortdurend naar de periode voor het ongeluk. Daarin zien we hoe de twee elkaar ontmoeten, terwijl Tessa in het heden rouwt.

De flashbacks ogen kleurrijk en warm; het heden grauw. Nog zo’n cliché voor rouwverwerking: er komt pas weer kleur in Tessa’s leven als ze vrede heeft met Skylars dood. De jonge vrouw wordt in de film geïntroduceerd als een dromer met een liefde voor analoge fotografie: ook dat is geen toevallige keuze, met een camera kan je zogenaamd geesten vangen. The In Between speelt zich bovendien af op een clichématige plek – een idyllisch vissersdorpje in Rhode Island waar het lokale filmhuis het hele jaar door klassiekers draait, yeah right – die op zichzelf eruitziet als het paradijs (op aarde).

Dat op een gegeven moment een cover van Lou Reeds Such a Perfect Day klinkt onder een hoopvolle scène, maakt het circus compleet. The In Between is eerder een aaneenschakeling van voorspelbaarheden dan een speelfilm. Het filmequivalent van fastfood: het is zoet, je werkt het snel weg, maar je hebt er niets aan en het is niet gezond voor je. Laten we hopen dat de meeste jongvolwassenen – de duidelijke doelgroep van de film – deze ellende links laten liggen.