The Forest of Love: hectisch Japans misdaaddrama

Een leeg restaurant. De camera richt zich op de gladde oplichter Joe Murata (Kippei Shiina). Op de televisie komt een nieuwsbericht voorbij over de wandaden van een seriemoordenaar. 'Weet je hoe het voelt om iemand te vermoorden? Ze zeggen dat het voelt alsof je je maagdelijkheid verliest', aldus Murata tegen een verbouwereerde ober die niet weet hoe hij moet antwoorden.

De Japanse regisseur Sion Sono (Cold Fish, Guilty of Romance) staat bekend als de rebel van de Japanse cinema, omdat hij een voorliefde heeft voor geweld, taboe en subversiviteit. In zijn nieuwe film, The Forest of Love, gebruikt hij wederom thema's die vaak in zijn oeuvre terugkomen, zoals grafische ontleding, ruwe seks en zelfmoordpacts door tieners. Het is een film die ogenschijnlijk geïnspireerd is op echte gebeurtenissen, en Sono daagt de kijker uit in elk scène.

In The Forest of Love volg je het verhaal van Murata, die beweert te zijn afgestudeerd aan Harvard en te werken voor de CIA. Het is een charismatische man, die zich nestelt in het leven van de tragische en introverte Mitsuko (Eri Kamataki). Ondertussen ruikt haar voormalige promiscue en extraverte klasgenoot Taeko (Kyoko Hinami) onraad met betrekking tot de opbloeiende relatie. Samen met een trio van ambitieuze aspirant-filmmakers, waaronder de schuchtere Shin (Shinnosuke Mitsushima, The Naked Director), en de aspirant-Coen brothers Jay en Fukami (Young Dais en Dai Hasegawa) besluiten ze om een film te maken over de avonturen van Murata. Tijdens het maken van de film krijgen ze vermoedens dat hij mogelijk een gezochte seriemoordenaar is, wat extra druk op het project legt, want Murata is de producent van de film.

Murata is voor velen verleidelijk: snel pratend met een inspirerende persoonlijkheid, en zo kruipt hij onder hun huid, en neemt hij de controle over voordat iemand het echt merkt. Bijna een ieder in zijn directe omgeving raakt zo snel verstrikt in zijn corrumperende gekheid, dat het slechts een kwestie van tijd is voordat er totale chaos ontstaat. Het is net een parasiet die de geest verteert totdat men geen eigen wil meer heeft. Waarom kan hij een dergelijke macht over zijn omgeving uitoefenen?

Sono houdt ervan om alles uit te vergroten: van de emoties van de personages tot de bloederige scènes. Niets is subtiel in Sono’s wereld. Toch is het emotionele middelpunt van de film Hinami’s vertolking van Taeko. De jonge vrouw is complex, en je voelt als kijker telkens haar twijfels om deel te nemen aan de uit de hand gelopen fratsen van de groep. Ze zal nooit het trauma uit het verleden van zich afschudden – ook al geeft ze herhaaldelijk aan tegen Mitsuko ‘laat een litteken achter en ga verder’. Naast de golf van emoties speelt Sono ook met de lengte van het verhaal. De film is echt te lang voor het verhaal dat hij wil overbrengen. 

Sion Sono levert een wild epos af, waarbij hij de regels voor narratieve focus en tijd aan zijn laars lapt. The Forest of Love is vies, grof en inconsistent, maar o zo boeiend.