The Enfield Haunting S01E01: ijzingwekkende Britse horror

Tusssen 1977 en 1979 spookte het in een sociale huurwoning in Enfield, net boven Londen. De tabloids spendeerden gretig aandacht aan de bezeten zusjes Janet en Margaret Hodgson. Veel kennissen, of nieuwsgierigen, brachten in deze tijd een bezoekje aan het huis, en zagen het meubilair ongecontroleerd schuiven. Het bekende echtpaar Ed en Lorraine Warren – paranormale onderzoekers van beroep - kwam ook onderzoek doen, een passage die is verfilmd in The Conjuring 2 (2016). Maar een jaar voor deze adaptie verscheen al het ijzingwekkende drieluik The Enfield Haunting op de Britse televisie. Minder bombastisch dan de Amerikaanse film, maar evenwel griezeliger.

Wat de Amerikanen kunnen, kunnen de Britten misschien wel nog beter. Scenarist Joshua St Johnston bewerkte het boek This House is Haunted van Guy Lyon Playfair, en Kristoffer Nyholm (bekend van The Killing) tekende voor de regie.

Lyon Playfair, een roemruchte paranormaal onderzoeker, wordt in de serie gespeeld door Matthew Macfadyen. Hij voegt zich bij de dames in het huis, nadat nieuws van de aanwezigheid van een zogeheten poltergeist bekend wordt. Amateuronderzoeker Maurice Grosse (Timothy Spall) is daar dan al. Samen observeren ze Janet (Eleanor Worthington Cox) en Margaret (Fern Deacon) in de nachtelijke uurtjes. Hoewel Playfair zich eerst nog etaleert als scepticus, is Grosse er meteen van overtuigd dat er een bovennatuurlijke aanwezigheid resideert tussen de vier wanden van de woning. En het duurt niet lang voordat zijn vakgenoot dit aan den lijve ondervindt.

Het begint allemaal nog onschuldig met de meiden die voor de zekerheid maar bij elkaar in bed gaan liggen. Ze fluisteren elkaar een verhaal toe over het geluid van gedrup van een bloedende hond in de kledingkast. Maar al snel dient het kwaad zich aan, onder meer in de vorm van een oude man (wie goed oplet wordt beloond). Hoewel deze verschijning natuurlijk ook kan zijn ontsproten uit de verbeeldingskracht van de twee jonge meiden. De makers strooien namelijk met 'red herrings', zoals pillen (die zou Grosse gebruiken) en massahysterie (Janet en Margaret praten het elkaar aan).

Het resultaat is uiterst spannende horror. Knap gemaakt, en goed gecast. Dat het verhaal speelt in het grauwe Noord-Londen van de jaren zeventig draagt bij aan de algehele treurigheid.