The Eddy S01E01-02: muzikale thriller in Parijs

De camera zwiert door een vuige Parijse jazzclub. Op het podium speelt een band eigentijdse nummers. Welkom in de wondere wereld van Damien Chazelle. De filmmaker die eerder al zijn liefde voor de jazz betoonde via de speelfilms Whiplash (2014) en La La Land (2016). The Eddy is zijn passieproject. Hij treedt op als producent en regisseerde de eerste twee zinderende afleveringen. Het verhaal draait om Elliot (André Holland, bekend van Moonlight , de film waar uitgerekend La La Land het tegen moest afleggen bij de Oscars in 2017) en zijn zakenpartner Farid (Tahar Rahim, Un Prophète).

Elliot regelt als bandleider in de club de muziek, Farid de rest. Dat wil zeggen: Elliot brengt zijn dagen door met dirigeren en spelend achter piano’s, terwijl Farid – een hosselaar pur sang – probeert her en der goedkope drank en gestolen speakers op de kop te tikken. Want ‘the show must go on’. En dat is geen sinecure: een jazzclub in hartje Parijs kost handenvol geld. En als het de muziekpuristen niet naar de smaak is, dan blijven ze weg. Dus het niveau moet altijd hoog zijn, en de kosten laag. Het is een onmogelijkheid die langzaam tot Elliot doordringt. Hoewel hij, een muzikant in hart en nieren, blijft dromen.

Totdat het voortbestaan van de club bedreigd wordt. Dan staat er meer op het spel dan de jazz; dan moet er niet alleen op maar ook buiten het podium geïmproviseerd worden. En dat doen Chazelle, scenarist Jack Thorne en de andere drie regisseurs met verve. The Eddy ademt jazz, dankzij de soundtrack van Glen Ballard en Randy Kerber, maar ook omdat het opzwepende ritme van vuige jazz is vertaald naar een dynamische montage. Als een scène uit de hand loopt, dan knalt een solo uit de maat. En sowieso is er altijd wel een piano vacant, waar Elliot achter kan duiken, zodat hij zich even kan verschuilen achter een ‘work in progress’.

Chazelle en de andere regisseurs zijn duidelijk liefhebbers van Franse cinéma vérité. De filmstijl is rauw, gefilmd vanaf de schouder, naar het lijkt op 35 millimeter. En jazz blijkt – en dat is geen noviteit, zie de Franse nouvelle vague – een prima soundtrack voor levendig Parijs, waar ook Elliots dochter Julie (Amandla Stenberg) eenmaal overgewaaid uit Amerika prima mee uit de voeten kan. Hoewel The Eddy zijn muzikale ambities nooit tempert. Rust en bedachtzaamheid is zeldzaam, dat hoort niet bij de muziekvorm. Zo speelt Joanna Kulig (bekend van Cold War) Maja, een temperamentvolle zangeres die moet zingen om te kunnen zijn.

De casting is sowieso voortreffelijk. Leïla Behkti speelt Farids vrouw (en is in het echt ook Rahims echtgenote), en Melissa George (Triangle) vertolkt Elliots ex en Julie’s moeder. Het is een gemêleerde groep, bestaande uit Fransozen en Amerikanen. Een coproductie die wat dat betreft naar meer smaakt. Het zou fijn zijn om vaker, net als in de jaren zestig en zeventig, Amerikaanse acteurs te zien in den vreemde en vice versa. Want hoewel Netflix vaak koketteert met het streven naar kruisbestuiving, zijn ze daar met The Eddy wel in geslaagd: een multicultureel muzikaal familiedrama met thriller-elementen.