The Drowning S01E01-04: knappe en spannende premisse

Negen jaar nadat Tom, het zoontje van Jodie Walsh (Jill Halfpenny), tijdens een familie-uitje aan een meer verdrinkt, gebeurt er iets bijzonders: Jodie ziet Tom (Cody Molko), intussen een puber, op straat in Dublin. Ze herkent hem aan zijn gezicht; aan zijn litteken onder zijn linkeroog in het bijzonder. Ze wil hem toeschreeuwen, maar houdt zich in. Want wat moet je zeggen? Dat je de moeder bent van een kind dat om mysterieuze redenen een ander leven is gaan leiden? Een kind dat misschien wel is opgestaan uit de dood? Hoewel de laatstgenoemde optie onwaarschijnlijk lijkt.

The Drowning borduurt voort op de formule van The Missing en een van de vuistregels van dit soort dramaseries is dat het verhaal geworteld moet zijn in de realiteit – we hebben hier evident niet te maken met genretelevisie. En The Drowning is eveneens een whodunit verkleedt als vermissingsverhaal; een verhaal waarin betrokkenen nog niet het achterste van hun tong laten zien.

Intussen begint Jodie Tom te stalken, in de hoop dat ze dichter bij hem kan komen. Terwijl Toms vader Jason (Jonas Armstrong) zijn ex-vrouw – de verdrinking van hun zoon heeft hun huwelijk uiteengereten – niet mee wil gaan in wat hij ziet als hysterie. Dus rijst de vraag: is Jodie gek? Lijdt ze aan waanbeelden? Of moeten we toch serieus rekening gaan houden met een soort grote truc? Dat wordt pas tegen het einde, zoals een whodunit betaamt, duidelijk. Terwijl de scenaristen naarstig met aanwijzingen en verhaalwendingen strooien.

De climax zal uiteindelijk voor de een voelen als uitgekauwd en voor de ander als een verrassing. Whodunitfans die The Missing hebben gezien, zullen vast deel uitmaken van de eerste groep. Omdat The Drowning niet uitblinkt in originaliteit. Toch leidt de knappe en min of meer hoopvolle premisse van het verhaal – de suggestie dat Tom nog leeft – tot een gezonde nieuwsgierigheid, die inherent is aan de mens, omdat we diep van binnen hopen dat dit soort verhalen echt bestaan.