The Confession Killer S01E01: nieuwsgierig naar het waarom

Een van de meest schrijnende gevolgtrekkingen uit de podcast Man in the Window, over de beruchte Golden State Killer (ja, die uit de film Zodiac uit 2009) is dat verkrachting in de tijd dat deze seriemoordenaar actief was in de Verenigde Staten nauwelijks werd bestraft. Hierdoor konden mannen gerust hun gang gaan, ook in de wetenschap dat verkrachting snel verjaard was. Dat is het markante aan Man in the Window: de afleveringen draaien niet uitsluitend om het monster, maarom de context die de daden van het monster mogelijk maakte.

In The Confession Killer kiezen de makers een soortgelijke, intrigerende invalshoek. Wie Henry Lee Lucas was zal zeker bij aficionado’s van seriemoordenaarsverhalen welbekend zijn. Maar hoe kon hij al die gruwelijkheden begaan? En waarom werd hij later in zijn leven een cultster?

Dat zijn vragen die bezien vanuit het heden weer heel actueel zijn. Hoe gaan we om met het perverse? Geven we er aandacht aan? Verbloemen we het? In The Confession Killer valt – net als in Conversations with a Killer: The Ted Bundy Tapes (2019, ook bij Netflix te zien) - op hoeveel aandacht er was vanuit mediakanalen; hoe Lucas net als Ted Bundy een soort enigma werd. We wilden alles van hem weten. Zoals: hoe voelde dat, om je moeder te vermoorden? In 1960 stak Lucas zijn moeder dood uit rancune: ze had zijn jeugd verpest, door onder meer voor zijn ogen seks te hebben met een keur aan mannen.

We willen, en toen wilden de media hetzelfde, weten wat er door hem heen ging. Dezelfde vraag die aan menig atleet wordt gesteld na een belangrijke overwinning. Want faam, pervers of ontzagwekkend, kent vele gezichten. Zodoende is The Confession Killer niet alleen een inkijkje in de moordlustige carrière van een freak, maar vooral ook een schets van de contouren, de pers en de gemankeerde wetgeving (en dan hebben we het nog niet over de politie), die Lucas soms geen strobreed in de weg legden.

Het is alleen spijtig dat de makers voor een traditionele vertelvorm – met veel talking-head-shots en bombastische muziek – kiezen om dit verhaal vol roemruchte rafelrandjes te vertellen. Het is wel opzienbarend hoeveel archiefmateriaal er – net als in het geval van Ted Bundy – nog is. Dan is vijf uur misschien nog maar een prelude.