Terminator: Dark Fate: verfrissende terugkeer naar de wortels

Wat Cameron betreft mogen we de drie teleurstellende films die verschenen sinds zijn film Terminator 2: Judgment Day uit 1991, domweg vergeten. Dark Fate is een directe sequel op Terminator 2 en dat kan ook gewoon, want door al dat tijdreizen in de afgelopen films was er toch al geen touw meer aan de chronologie vast te knopen. Cameron regisseert Dark Fate niet zelf, maar is wel betrokken als producent en schrijver. Dat merk je aan alles.

In het begin van de film zien we de vrouwelijke terminator Grace (Mackenzie Davis) op de gebruikelijke wijze uit een tijd-portal opdoemen: gehuld in een snoeihete bal van energie die alles doet smelten wat hij aanraakt. Daaruit stapt de terminator, die in dit geval later eigenlijk meer een hybride van een mens en een robot blijkt te zijn ('cybernetically-enhanced'), naakt tevoorschijn, wat weer leidt tot de in deze franchise gebruikelijke 'I need your clothes'-confrontatie met een mens van vlees en bloed. Grace is gekomen om Dani (Natalia Reyes) te redden van een nieuw model Terminator dat achter haar aanzit omdat ze in de toekomst de strijd tegen de Terminators zal leiden. In deze toekomst is niet Skynet de baas, want dat heeft Sarah Connor in Terminator 2 voorkomen, maar een kunstmatige intelligentie die het internet heeft overgenomen en wortel geschoten lijkt te hebben bij bedrijven als Facebook en Google. De nieuwe Terminator, model Rev-9, heeft ook een nieuw snufje: naast het vermogen om de vorm van mensen en voorwerpen aan te nemen, kan Rev-9 zichzelf ook scheiden van zijn interne metalen skelet (zie de trailer) en is zodoende eigenlijk met zijn tweetjes. Gezellig.

Niet echt, maar tijdens de wilde en explosieve eeuwige achtervolging van Dani en Grace die Rev-9 op touw zet, duiken Sarah Connor en uiteindelijk ook Schwarzenegger als een T-800 op, die zich uiterst behulpzaam opstellen. Het verhaal is volgeladen met momenten die aan deel één en twee doen denken - geweldige auto-achtervolgingen, confrontaties in industriële complexen en eindeloze vuurballen en schietpartijen - maar dat is vooral een fijne en grappige hommage; in plaats van irritant overbekend te zijn, is Dark Fate vooral een prettige nostalgische trip. Dat komt door de frisse nieuwe acteurs en oudgedienden die zichzelf voortdurend op de hak nemen; zo treurig serieus als Sylvester Stallone was in de rampzalige terugkeer van John Rambo met Rambo: Last Blood, zo geestig en vol van zelfspot is Schwarzeneggers T-800 in Dark Fate.

Het uitgestreken smoelwerk waarmee de robot zijn nieuwe rol als echtgenoot en vader omschrijft - hij heeft een hond genomen, noemt zichzelf heel betrouwbaar en 'very funny' - is onbetaalbaar, net als het beroep dat hij heeft gekozen om niet op te vallen onder de mensen, namelijk verkoper van gordijnen. Deze koninklijke zelfspot geeft een totaal onverwachte dimensie aan de T-800 en de rest van de film, wat erg verfrissend is, net als de wrange humor van Sarah Connor. Daarmee redt Dark Fate zichzelf, want voor het overige is het dus meer van hetzelfde - inclusief fijne climax waarin de robots een bijna Shakespeareaanse strijd op leven en dood ten beste geven - maar soms is dat helemaal niet erg. Dark Fate zal, als de kaartverkoop dat toelaat, de eerste film in een trilogie zijn en dat vinden wij helemaal niet vervelend.