Tau: scifi broddelwerk met amateuristische CGI

Het verbeelden van de toekomst is geen sinecure: niet elke scifi-film groeit uit tot een klassieker als Blade Runner. In Tau schotelt regisseur Federico D’Alessendro de kijker een nogal generieke toekomst voor: met in de eerste akte talloze verwijzingen naar die eerdergenoemde speelfilm van Ridley Scott. Denk aan neonlicht, duistere stegen, en hedonistische nachtclubs. Dievegge Julia (Maika Monroe uit It Follows ) meandert tussen het publiek, op zoek naar nieuwe vangsten. Totdat ze op een dag in haar appartement wordt gedrogeerd door een indringer en in een vreemd huis op een operatietafel belandt. We zien flarden van haar herinneringen voorbijkomen, terwijl er bij haar nek een implantaat wordt ingebracht.

Julia is de nieuwe testpersoon van technologie-innovator Alex (Ed Skrein). De engerd experimenteert naarstig met het menselijk geheugen. Alex’ futuristische woonhuis, waarin Julia zit opgesloten, wordt schoongehouden door de zogeheten boordcomputer Tau (met de stem van Gary Oldman): een hedendaagse variant op HAL 9000 (uit 2001: A Space Odyssey ). De digitale butler is eveneens verantwoordelijk voor de surveillance: hij houdt Julia en de andere gevangenen – die ze weldra ontmoet – goed in de gaten. Totdat Julia’s lotgenoten tijdens een uitbraakpoging worden gedood door Tau’s krachtpatser, een robot genaamd Aries.

Laten we het over die robot hebben: hij lijkt als twee druppels water op de robot ED-209 uit RoboCop. Eigenlijk lijkt alles in Tau op iets anders, waardoor de film op esthetisch en verhaaltechnisch niveau geen ziel lijkt te hebben. Dat is ironisch, want - zoals je kan verwachten - krijgt Tau wel steeds meer menselijke trekjes – een soort ziel - dankzij zijn interactie met Julia wanneer de man des huizes afwezig is. Ergo: Julia leert hem Brahms, Chopin en een hele trits componisten kennen – hint: Tau is een liefhebber van klassieke muziek. In ruil daarvoor zal hij – pun intented – een oogje dichtknijpen als zij zoekt naar een nieuwe uitweg. Want Tau heeft net als HAL 9000 een oog, en die van Tau heeft de vorm van een driehoek – is dit een verwijzing naar de Illuminati?

Hoe dan ook is Tau menselijker dan Alex, die alle grenzen van het betamelijke – het menselijke - overschrijdt met zijn akelige experimentjes. De moraliteit ligt er in de film dan ook dik bovenop. En het is bovenal hilarisch dat de protagonist een relatie cultiveert met een computer. Mijn god, wat wil scenarist Noga Landau hiermee toch graag forceren dat we van een digitaal construct gaan houden. En niet dat dit onmogelijk is - kijk alleen al naar Wall-E en Ex_Machina - maar de wijze waarop is toch wel erg bespottelijk. Tel daar de waanzinnig amateuristische CGI, de tenenkrommende dialogen (‘Waar zijn we?’) en de technische oneffenheden (er klopt geen bal van) bij op en je hebt een scifi broddelwerk in de lijn van het recent verschenen The Titan.

Scifi-films zijn nog steeds hit-or-miss bij Netflix. Graag méér Annihilations , en minder van deze quatsch.