Tár: masterclass acteren van Cate Blanchett

Foto credits: Focus Features

Lydia Tár is een ontzettend goede dirigent, of moet je zeggen dirigente? Dat vraagt ze zich af in een geweldig interview in het begin van de film, als ze bij ons wordt geïntroduceerd. Waarom spreken we van dirigente? Spreken we van astronauten en astronettes dan? Lydia heeft een punt en maakt dat tijdens de film vaak; een jonge musicus die niet zoveel met Bach heeft ‘omdat’ die twintig kinderen verwekte (waarvan trouwens een groot deel als baby’tje stierf, want zo ging dat toen) en ‘dus’ vrouwonvriendelijk was, krijgt een enorme veeg uit de pan van Lydia.

Dat ze vaak een punt heeft omdat ze erg goed is in wat ze doet en dat ze moeite heeft met moderne en - vindt zij - gekunstelde gevoeligheden, komt goed uit de verf in Tár. Maar wat ook misschien iets te goed uit de verf komt is hoe vervelend ze is: Lydia Tár is wat je het beste kunt omschrijven als een volstrekte ‘asshole’; een anatomische Engelse term die het voordeel heeft genderneutraal te zijn en haar uitstekend omschrijft. Ze is niet aardig tegen haar vrouw, tegen haar collega’s, tegen haar assistente (die moet die Oscar krijgen, denk je tijdens het kijken, gewoon als compensatie) en uiteindelijk tegen zichzelf. Alleen haar dochter en de muziek deugen in haar leven, verder niets.

Naar Tár kijken is een rare sensatie: Cate Blanchett is echt heel goed, maar het koude en hautaine serpent dat ze zo goed speelt wekt vooral aversie op. Het is een vreemde film: er is heel veel talent te zien en te horen — het sounddesign is magistraal - maar er wordt weinig sympathie opgewekt. Dat is geen verplichting natuurlijk, maar Tár is net als Lydia Tár zelf gewoon nogal koud.