Sweet Girl: ongeïnspireerde wraakthriller

Wanneer er bij de vrouw van Ray Cooper (Jason Momoa) opnieuw kanker wordt geconstateerd, dan vestigen hij en zijn dochter Rachel (Isabela Merced) hun hoop op een nieuw, revolutionair medicijn dat op het punt staat goedgekeurd te worden. Senator Diana Morgan (Amy Brenneman) heeft zich ervoor hard gemaakt dat het kanker bestrijdende middel ook beschikbaar zal zijn voor de patiënten met een kleine portemonnee. Totdat de introductie van het medicijn ineens voor onbepaalde tijd wordt teruggetrokken. Wanneer de CEO – een onvervalste gladjakker - van het betreffende farmaceutische bedrijf te gast is bij CNN belt Ray in met een omineuze boodschap: ‘Als mijn vrouw sterft vermoord ik je met mijn blote handen.’

Dus ontpopt Sweet Girl zich al snel als een ongeïnspireerde wraakthriller. Hoewel het nog even lijkt of de film een knipoog wordt naar Michael Manns The Insider (1999) wanneer Ray een half jaar later door een informant wordt gecontacteerd over onregelmatigheden en corruptie bij de overheid en de farmaceutische industrie.

De openingsscène begint ergens halverwege het verhaal met Ray die omsingeld is door de FBI en prevelt: ‘Het had niet zo moeten zijn.’ In een flashback met zijn gezin heeft hij het vervolgens over ‘de herinneringen die ons hebben gevormd’. De bariton spuwt de ene na de andere platitude uit. Dat is evenwel niet het meest ergerlijke aan de film: halverwege passeert een gekunstelde, knullige verhaalwending de revue – denk aan niets is wat het lijkt, maar wat het dan wel is schuurt tegen het onbedoeld hilarische aan.

En wie de bad guy is, dat weet je in principe al na een kwartier speeltijd. Dat is de beste acteur uit het ensemble. Hoewel ook Momoa het prima doet als een soort Charles Bronson-light, in een film die qua omschrijving memoreert aan Death Wish (1974) maar zich qua uitwerking laat omschrijven als een groteske mislukking.