Sulla mia pelle: gitzwarte, waargebeurde tragedie

Bouwopzichter Stefano Cucchi overlijdt op 22 oktober 2009 onverwachts in zijn cel, in een gevangeniskliniek in Rome. Hij wordt een week eerder gearresteerd vanwege verboden drugsbezit en -handel. Zijn zus Ilaria Cucchi is sindsdien al bijna tien jaar bezig om de onderste steen boven te krijgen: wie is verantwoordelijk voor de dood van haar broer, die moederziel alleen is gestorven in een donker hol? Scenarist en regisseur Alessio Cremonini sloeg samen met co-schrijver Lisa Nur Sultan de handen ineen om dit aangrijpende verhaal te bewerken tot een script. Het resultaat is een gitzwarte tragedie, met een bijzondere hoofdrol voor Alessandro Borghi, die Stefano Cucchi speelt.

Sulla mia pelle was de openingsfilm van het Orizzonti-programma op het filmfestival van Venetië en maakt nu, enkele weken later, de overstap naar Netflix, de thuishaven van Borghi, die bekend is als patser Aureliano uit Suburra. In Sulla mia pelle vangen we een glimp op van de welbekende beroepscrimineel. Na de indringende openingsscène, waarin de dood van de hevig afgetakelde Cucchi onomwonden wordt getoond, gaan we zeven dagen terug in de tijd. We zien een 31-jarige macho, met een kortgeschoren kop, in de uren voordat hij wordt gearresteerd, omringd door zijn familie en vrienden - regisseur Cremonini introduceert keurig Cucchi’s ouders, en zijn zus Ilaria (Jasmine Trinca).

Cucchi wordt neergezet als een man met een getroebleerd verleden vol drugsgebruik, die dankzij zijn vader een nieuw bestaan heeft opgebouwd in de bouwwereld. Wat zich ook gaandeweg ontvouwt is dat de zonden uit het verleden, nog steeds resoneren in het heden: Cucchi wordt op een avond samen met een vriend staande gehouden door de carabinieri. Na een fouillering treft een agent een kleine hoeveelheid drugs bij hem aan. Twee agenten in burger geven acte de présence en zullen Cucchi later op het hoofdbureau – zo wordt buiten beeld gesuggereerd – trakteren op een flink pak slaag. Daarop wordt Cucchi door Rome geëscorteerd, van adres naar adres, want niemand wil zich over hem en z’n gehavende lijf ontfermen.

Het brute geweld en de lethargische houding van politie, justitie en dienstartsen, hebben tot gevolg dat niemand Cucchi’s geleidelijke fysieke achteruitgang ziet. (Borghi acteert heel knap de gevolgen van de mishandeling.) Eerst is Cucchi nog vol energie, maar op een gegeven moment kan hij zelfs niet meer plassen en ligt hij van de pijn te kermen in bed. Tijdens de rechtszaak vraagt noch de rechter noch de officier van justitie naar de blauwe plekken op zijn gezicht. Zelf weigert, als hem wel naar zijn verwondingen wordt gevraagd, ook mee te werken, uit pure frustratie, uit de overtuiging dat zijn bekentenis toch niets waard is. Het is een pijnlijke gewaarwording.

Blijf vooral zitten tijdens de aftiteling, waarin je beelden ziet van Ilaria en daarna Cucchi’s stem kan horen tijdens de (werkelijke) rechtbankzitting destijds. Je hoort namelijk één van de 172 gedetineerden die in 2009 overleden in hun cel. Sindsdien is het nog steeds niet florissant gesteld met de behandeling van gevangenen in Italië, getuige dit overzicht. Speelfilms stemmen niet altijd hoopvol, maar kunnen ook iets blootleggen.