Stranger Things 2: Imposant en beeldschoon

Het tweede seizoen van Stranger Things is door de makers, tweelingbroers Matt en Ross Duffer, moedwillig omgedoopt tot Stranger Things 2. Met de toevoeging van het cijfer 2 stipuleren ze dat de negen afleveringen gezamenlijk een solide vervolg vormen op het eerste seizoen. Alsof het een uitgesponnen speelfilm betreft, in de traditie van de epische filmvervolgen uit de jaren tachtig. Regisseur James Cameron deed destijds met Alien (1986) het onmogelijke: hij wist op magistrale wijze het succes van voorganger Alien (1979) te evenaren – later deed hij dat nog eens, met Terminator 2 (1991).

De gebroeders Duffer slagen met vlag en wimpel voor hun soortgelijke benadering. Hun nieuwe schepping, de terugkeer naar de groteske krochten van The Upside Down, is minstens zo imposant en beeldschoon als het origineel. Na het onverwachte succes van de afgelopen zomer, toen miljoenen Netflix-abonnees inschakelden op de perikelen in het dorpje Hawkins, hebben de scenaristen zichzelf op fraaie wijze opnieuw uitgevonden. Hoewel de duistere zaken in het Amerikaanse Midwesten nog steeds aan het licht worden gebracht door de belhamels van weleer. Mike (Finn Wolfhard), Dustin (Gaten Materazzo), Lucas (Caleb McLaughlin) en Will (Noah Schnapp) moeten opnieuw de wereld van haar ondergang redden.

De spoorzoekers zijn intussen zichtbaar een jaar ouder geworden – wie van de pubers zal als eerst de baard in de keel krijgen? (Let op, spoilers vanaf hier!) Ook in dit tweede deel worden ze bijgestaan door superheldin Eleven (Millie Bobby Brown in topvorm), die ze liefkozend ‘de magiër’ noemen. Actrice Sadie Sink doet haar intrede als de stoere, skatende Max: ze ontpopt zich als de potentiële love interest. Ze is met haar onuitstaanbare broer Billy (Dacre Montgomery) – een pestkop – verhuisd naar de gemeenschap. Eleven woont na de ontknoping van vorig jaar in de afgelegen hut van sheriff Jim Hopper (David Harbour), die zich over haar heeft ontfermd – ze kan immers niet zomaar de straat op.

Will is onder behandeling bij dokter Owens (Paul Reiser van Mad About You in een fascinerende rol). Hij bezoekt met zijn moeder Joyce (Winona Ryder in een iets minder hysterische rol dan vorig seizoen) het geheimzinnige complex in de wildernis, waar wetenschappers naar hartenlust experimenteren met de stofdeeltjes uit The Upside Down. De geneesheer maakt zijn cliënt wijs dat hij lijdt aan posttraumatische stressstoornis. Wills ‘aanvallen’ zijn slechts herstelpogingen van het brein. Maar Joyce weet wel beter: er is meer aan de hand. Een soort Bijbelse plaag – pompoenenvelden verrotten massaal – spreekt boekdelen. Het is de opmaat naar een Apocalyps.

Er gebeurt in de krochten van The Upside Down iets wat het daglicht niet kan verdragen, zoveel is duidelijk. Een journalist die is ingehuurd door de ouders van tiener Barb, die vorig seizoen omkwam, komt al snel op hetzelfde spoor terecht. Al deze verhaallijnen worden gaandeweg majestueus aan elkaar gekoppeld. Onlogische gebeurtenissen of merkwaardige handelingen van personages krijgen allemaal een verklaring – ook dat voelt bevredigend. Details spelen in latere afleveringen een nadrukkelijke rol van betekenis; de oplettende kijker zal derhalve rijkelijk worden beloond.

Ook in de fijne montage is er voortdurend aandacht voor het minutieuze: zo zien we hoe er na een aha-erlebnis van Joyce wordt geschakeld naar een rinkelende schoolbel. Of hoe glibberende beesten in een tunnel subiet overgaan in een close-up van druiperige stroop op een pannenkoek. Zulke speelse, treffende overgangen zijn typerend voor Stranger Things 2, evenals de ijzingwekkende sfeer en de consciëntieuze spanningsopbouw. Ter compensatie van de horror is er daarnaast de onontkoombare puberhumor. Met acteur Gaten Materazzo als stralend middelpunt: zijn excentrieke Dustin wist vorig jaar al onze harten te veroveren. De deugniet die zijn moeder probleemloos inpalmt, heeft minder succes bij zijn vrouwelijke leeftijdsgenoten. Opgroeien is tenslotte bij vlagen een beproeving, ook voor de onbevangen Dustin en zijn vrienden, die zo gezamenlijk de boze, kwade wereld ontdekken, op school, in hun vrije tijd en in gevecht met monsters.

Dat is een wereld waarin jezelf zijn soms veel moed vergt. Soms is het handiger om je anders voor te doen; om je uit te dossen in een Halloweenkostuum. Maar zelfs dan kunnen je buren je eventueel nog herkennen. Tegenwoordig houdt je je vrienden makkelijker voor de gek, met nepprofielen op sociale media. De wereld is pijlsnel veranderd. Wellicht is dat de reden dat we als collectief verlangen naar de onschuldigere jaren tachtig: toen alles nog overzichtelijk was. We verlangen naar bakelieten telefoons, walkietalkies, barokke popmuziek, hair metal, de (introductie van) magnetronmaaltijden, arcadehallen, paarse oogschaduw en de videocamera.

Gezamenlijk dompelen we ons de aankomende tijd derhalve weer onder in het tijdperk van de Koude Oorlog, de ongebreidelde experimenteerdrang en de wijdverbreide paranoia. En eveneens de hoogtijdagen van The Police, Bon Jovi en Duran Duran. Om vervolgens te concluderen dat het Reagan-era ook haar charmes had. Of was het allemaal een droom?