Star Trek: Picard S01E01-03: een warm weerzien

Hebben we echt nog meer reboots nodig? Voor Star Trek: Picard maken we graag een uitzondering. Dat komt vooral door de terugkeer van Sir Patrick Stewart als Jean-Luc Picard, een rol die hij in 2002 voor het laatst vertolkte in de film Star Trek: Nemesis (als we zijn stemoptredens in series als Family Guy en Star Trek-videospelletjes niet meerekenen).

De eerste hernieuwde kennismaking met Picard/Stewart is dan ook een warm weerzien – de rol en het uniform zitten Stewart nog steeds als gegoten. De allereerste scène speelt ook goed in op deze nostalgie. Picard speelt een potje kaarten met een oude bekende: androïde Data (een gastrol van Brent Spiner), een zeer gewaardeerd bemanningslid van de USS Enterprise, waar Picard jarenlang aan het roer stond. De kijker is niet de enige met nostalgische gevoelens. Aan het eind van het kaartspel verzucht Picard weemoedig dat hij niet wil dat het kaartspel voorbij is. Niet veel later begrijpen we waarom: het is allemaal maar een droom.

Er is een hoop gebeurd sinds we Picard voor het laatst zagen. De grootste verrassing: Picard heeft een kleine vijftien jaar geleden zijn ontslag bij Starfleet ingediend omdat hij zich niet meer in het beleid van de organisatie herkende. Nu slijt hij zijn dagen in een chateau in Frankrijk (hij heet niet voor niets Jean-Luc).

Dan wordt Picard benaderd door een wanhopige jonge vrouw genaamd Dahj (Isa Briones). Een elite-eenheid heeft het op haar voorzien en ze weet niet waarom. Wanneer Picard vervolgens ontdekt dat Dahj een onvoorziene link heeft met Data, richt hij zijn blik toch weer op de sterren.

De eerste twee afleveringen zijn zeer hoopgevend. De makers hebben een scherpe focus en een duidelijk doel: wie is Dahj nu werkelijk? Wie zijn de geheimzinnige en meedogenloze militairen die haar op de hielen zitten maar zelf geen spoor achterlaten? En wat heeft dit allemaal te maken met een onderzoek dat plaatsvindt op oud Borg-ruimtestation, geleid door Narek (Harry Treadaway, Mr. Mercedes, Penny Dreadful)?

Ook een goede keuze: veel van de personages tonen aan ons, de kijker, al snel hun ware gezicht. In plaats van te gaan voor een makkelijk, maar kortdurend verrassingseffect (denk aan de onthullingen rond kapitein Gabriel Lorca en Ash Tyler in Star Trek: Discovery ), biedt dit juist ruimte voor karakterontwikkeling.

De derde aflevering is wel een beetje een afknapper. De hele episode staat in dienst van het bij elkaar brengen van een bonte verzameling van crewleden voor Picards nieuwe missie. De personages zelf laten nog wat te wensen over. Agnes (Alison Pill, The Newsroom, American Horror Story) is de net iets te enthousiaste wetenschapper, Raffi (Michelle Hurd) is een nurkse oud-collega die nog een rekening heeft te vereffenen met ‘J.L.’, en Rios (Santiago Cabrera, Big Little Lies ) is een cynische piloot die zichzelf had voorgenomen nooit maar dan ook nooit meer met een bevlogen kapitein in zee te gaan. Het zijn personages die we al zoveel vaker (en beter) hebben gezien. Natuurlijk, het is moeilijk om direct een doorleefd personage neer te zetten. Met Picard heeft de kijker een geschiedenis. Maar moet het echt allemaal zo voorgekauwd? Picards twee trouwe huisgenoten, Laris (Orla Brady) en Zhaban (Jamie McShane), zijn vele malen interessanter. Zij mogen op het chateau blijven passen.

In een serie met zo’n sympathieke hoofdrolspeler en zo’n sterke premisse, is dit een zwakke schakel.