Spectral: cheesy masculien en humorloos

 

Dat Netflix op seriegebied de laatste jaren een revolutie heeft bewerkstelligd, valt door niemand te betwisten. Op het gebied van ‘original films’ echter ligt de lat nog niet zo hoog – uitzonderingen als oorlogsdrama Beasts of No Nation (met Idris Elba) daargelaten. Spectral bijvoorbeeld is een puik ogende, maar verder weinig opzienbarende sf-actiethriller die naar hartelust leentjebuur speelt bij klassiekers als Aliens en Black Hawk Down.

Een mysterieuze buitenaardse kracht maakt slachtoffers onder Amerikaanse soldaten die vechten in een niet nader gedefinieerde, door oorlog verscheurde stad. Een ontwerper (James Badge Dale) van speciale apparatuur heeft ontwikkeld die kan helpen de boze entiteit te bestrijden wordt naar het front gestuurd om de militairen bij te staan.

Commercialregisseur Nic Mathieu brengt de strijd in beeld als een gameverfilming, met veel ‘point of view’-shots vanuit de soldaten die door de vervallen straten struinen. Het oogt productietechnisch allemaal goed genoeg en is vermakelijk op een manier zoals de actiemeuk van Chuck Norris en Dolph Lundgren dat in de jaren 80 ook was – eigenlijk was de enige eis dat er af en toe iets ontplofte of elke paar minuten wat rake klappen werden uitgedeeld. Wie die lage lat hanteert, valt zich geen buil aan het opvallend humorloze Spectral en alle cheesy masculiene gromdialogen waar dit soort films in hoort te grossieren: ‘Wat er ook gebeurt, doe wat je moet doen om dat ding te pakken, heb je me goed begrepen?!’

Maar ieder ander kan de ruim anderhalf uur die de film duurt – ondanks de soundtrack van onze eigen Tom Holkenborg – echt nuttiger besteden. Deze conclusie verrast overigens niet echt nadat studio Universal eerder dit jaar besloot de film, die in augustus in première had moeten gaan, op het laatste moment toch maar niet in de Amerikaanse bioscopen uit te brengen.