Snatch S1E1-2: Meer High School Musical dan gangster

Guy Ritchies Snatch is alweer zeventien jaar oud. Deze opvolger van Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998) werd destijds lauw ontvangen: filmcriticus Roger Ebert schreef hoezeer de film ‘meer van hetzelfde’ is. Dat klopt wel: dit vervolg leunt op dezelfde parallelle verhaalstructuren en gratuit geweld. Hoewel de memorabele rol van Brad Pitt, als de nauwelijks verstaanbare straatvechter Mickey O’Neil, menigeen is bijgebleven. Evenals de slapstick en de oneliners. Want Snatch is nog steeds ongekend populair.

Die populariteit verklaart waarom televisienetwerk Crackle een televisievariant van Snatch bestelde. Ze huurden scenarioschrijver Alex de Rakoff in – met opvallend genoeg een matige reputatie – die het originele script heeft omgevormd tot tien afleveringen. Na televisieserie Lock Stock… is er nu een eigentijdse televisievariant van het roemruchte vervolg. Dat eigentijdse kan overigens niet genoeg worden benadrukt. De hoofdpersonen zijn criminele twintigers verkleed als hipsters die communiceren via Instagram en Facetime.

Albert Hill (Luke Pasqualino) staat centraal in het verhaal. Deze kruimeldief wordt door zijn vader Vic (Dougray Scott) aangestuurd. Vanuit zijn cel – in een flashback zien we hoe hij ooit banken beroofde – vertelt hij dat zijn zoon ervoor moet zorgen dat bokser Billy (Lucien Laviscount) tijdens een wedstrijd een knock-out veinst in de vierde ronde. Dit plan mislukt net als in de film, waardoor Albert, Billy en Alberts volgeling Charlie (Rupert Grint uit Harry Potter ) in de problemen komen. Femme Fatale Lotti (Phoebe Dynevor) suggereert vervolgens een oplossing: het beroven van een geldtransport.

Het geheel wordt speels in beeld gebracht, met splitscreens en vrolijke overgangen in de montage. Dit ongebreidelde optimisme kan echter niet verhullen dat Snatch een aaneenschakeling van clichés is. Met zinnen als ‘Het is schieten of neergeschoten worden.’ Of: ‘Dit gaat nog sneller dan stront die zich beweegt door een gans.’ Jonge knappe getrainde professionals moeten deze frases uitspreken. Ze beschikken echter niet over dat natuurlijke overwicht dat Jason Statham en Vinnie Jones – mannen van het eerste uur – wel hebben.

Wie een gangster wil spelen moet een gezicht hebben dat door een bulldozer lijkt te zijn overreden. Zulke bullebakken ontbreken in deze televisieremake. Snatch is daarom meer High School Musical dan gangster. De opzichtige referenties naar gangsterdrama’s als Goodfellas krijgen hierdoor een wanhopig karakter. We zien hier geen mensen van de straat, die weten hoe het is om een wiethandel te runnen, maar acteurs die het bijbehorende Cockney-accent iets te intens hebben ingestudeerd. Dat Snatch geen aanrader is ligt dan ook in de lijn der verwachting. De enige succesvolle misdaadserie die afstamt van een film is vooralsnog Fargo.