Slumberland: protserig, over de top en weinig speels

Nemo (Marlow Barkley) woont met haar vader Peter (Kyle Chandler doet het altijd goed als vaderfiguur) aan zee. Als hij - Peter is vuurtorenwachter - tijdens een reddingsoperatie gedurende een storm onverwachts omkomt in de onstuimige golven, dan wordt de tiener gedwongen bij Peters broer (Chris O’Dowd) in te trekken. O’Dowds personage blijkt een kleinburgerlijke sul die de verbeeldingskracht mist die Nemo zo aantrekkelijk vond in haar vader. Sowieso mist ze Peter enorm: kan ze hem misschien via haar dromen weer tot leven brengen? In de denkbeeldige Flip (Jason Momoa ziet eruit als een kruising tussen gitarist Slash en het konijn uit Alice in Wonderland ) vindt ze een medestander.

Zodra Nemo ’s avonds in slaap valt begeeft ze zich in een mysterieuze droomwereld, waar ook nachtmerries rondhangen. Die moet ze zien te vermijden want die kunnen levensgevaarlijk zijn. Wat volgt laat zich wel raden in deze verfilming van Little Nemo , een stripverhaal uit 1920.

De nieuwe film van Francis Lawrence – die bekend is van de  Hunger Games -films – heeft maar liefst 150 miljoen dollar gekost. Dat geld is waarschijnlijk goeddeels naar salarissen en computereffecten gegaan. Slumberland is overduidelijk en in negatieve zin – let vooral op hoe Barkley is gepositioneerd tijdens sommige scènes – een green-screen-film. Je zou kunnen stellen dat Lawrence in uitgerekend een kinderfilm niets aan de verbeelding overlaat. Zijn film oogt protserig, over de top en weinig speels.

Daarnaast is Momoa niet de man op de juiste plek. Voor zo’n rol als Flip werd vroeger bijvoorbeeld iemand als Robin Williams gecast; een acteur die grossierde in slapstick. Momoa doet zijn best maar is nergens geestig. Slumberland is wat dat betreft een overduidelijke miss in een zee van hits – want Netflix scoort de laatste tijd desondanks behoorlijk goed, zie bijvoorbeeld het vorige week verschenen My Father’s Dragon – in het kinderdepartement.