Slam: liefdevolle verfilming van ingewikkeld tienerleven

Eerst de grootste verrassing van Slam: het is een Italiaanse film.

Italiaans?! Bij de verfilming van een boek van de Britse schrijver Nick Hornby? Na de films High Fidelity en About a Boy (ook naar Hornby’s werk) moesten we toch even schakelen. Nou ja, Netflix wil de hele wereld aan Netflix, dus waarom de Italiaanse abonnees niet eens paaien met een mooie verfilming?

Want fijn is het, Slam. Sam is een tiener met twee liefdes: skaten en de biografie van Tony Hawk, de beste skater ooit geskate. Als hij via zijn moeder (die op d’r zestiende haar zoon Sam kreeg) op een feestje belandt en Alice ontmoet, komt daar een derde liefde bij: Alice.

Sams moeder heeft zo’n beetje iedere dag tegen haar zoon gezegd hoe stom het was om op je zestiende een kind te krijgen. Maar als blijkt dat Alice zwanger is, dreigt Sam in precies die situatie te belanden. De ouders zijn vanaf dat moment de gekkies, precies zoals een tiener naar een vader of moeder kijkt (behalve de moeder van Sam; zij heeft ze wél aardig op een rijtje, meer dan in het boek ook). Ludovico Tersigni is uitstekend gecast als dromerige Sam, van wie niemand precies weet wat erin omgaat – Sam zelf óók niet. Eigenlijk rommelt ieder personage maar wat aan, met de beste bedoelingen, precies zoals we kennen uit het werk van Hornby.

Toch is er iets vreemds aan de hand met de verfilming van het boek uit 2007. Het hele verhaal is getransporteerd naar 2017 (in het boek vergelijkt Sam zijn held met een iPod, dat betekent dan iets supercools), behalve de popculturele referenties, waarin Hornby altijd grossiert. Tieners in de film die muziek vergelijken met het werk van The Breeders (hitalbum: 1992, laatste album 2008), in de soundtrack horen we Eels en the Pixies. Het jongentje dat in de film wordt geboren, heet Rufus – naar zanger Rufus Wainwright, omdat zijn muziek opstaat op het moment van de geboorte. ‘Hij had dus ook Bono kunnen heten,’ grapt Sam’s moeder. ‘Of Eminem.’ Iedereen lachen. Maar echt? U2? Eminem? Bij een zestienjarige tienermoeder in 2017?

Het werk van Hornby bevat véél haakjes naar de populaire cultuur (in High Fidelity leerden we nog de kunst van het maken van een goede mixtape), waardoor een boek zich na tien jaar alleen nog laat verfilmen naar iets moderns als je álle deze referenties aanpast aan de huidige tijd. De makers hebben nu, wellicht uit respect voor het boek, het 2017-verhaal ook een beetje in 2007 laten afspelen.