Silverton Siege: meer (uitgekauwde) actie dan drama

Soms is het niet handig om een historisch verhaal in een Hollywoodmal te gieten, inclusief de clichés die daarmee gepaard gaan. Precies dat doet filmmaker Mandla Dube in Silverton Siege : hij maakt van een tragedie (drie vrijheidsstrijders die in 1980 tijdens een geïmproviseerde bankoverval de vrijlating van Nelson Mandela eisen) een brute actiefilm zonder enige diepgang. Na ruim 90 minuten zijn de motieven van Calvin (Thabo Rametsi), Aldo (Stefan Erasmus) en Terra (Noxolo Dlamini) amper uitgediept. Daar staat het actiegenre natuurlijk ook niet per se om bekend. Maar het onderwerp had niettemin beter verdiend.

Het verhaal begint als een aanslag van de activisten – die onderdeel waren van de gewapende tak van het ANC – bij een olieraffinaderij mislukt, waarop het zwaarbewapende trio nadat een van hun kameraden wordt neergeschoten zijn toevlucht zoekt in een bank. Dat blijkt aanvankelijk een goede zet: de 25 mensen die ze gijzelen zijn goede pionnen in de onderhandelingen tussen de gijzelnemers en de autoriteiten. Maar het verhaal speelt zich af in 1980 en niet in 1990, toen Mandela werkelijk vrijkwam. Oftewel, Silverton Siege eindigt niet in majeur. Maar met een shootout die bovenal weinig inspirerend oogt, waarin Calvin en passant nog enkele oneliners over ‘vrijheid’ bezigt.

Spijtig aan dit alles is dat goede historische films de kijker aanzetten tot nog meer verdieping in het onderwerp. Maar de gebeurtenis an sich krijgt in de film ook weinig context, op wat dialoog en wat tussentitels in de openingsscène na. Waardoor het bijna lijkt alsof het Dube niet te doen was om het verhaal – dat natuurlijk ook draait om racisme en apartheid – maar om de sensatie.