Sierra Burgess Is a Loser: tienerromkom met een bedenkelijke boodschap

Het goede nieuws: Barb (Shannon Purser) uit Stranger Things is niet dood! Ze is gereïncarneerd als de titelheldin van Sierra Burgess Is a Loser. Het slechte nieuws: je had haar een betere romkom toegewenst.

Vanuit de populaire meisjes gezien is Sierra Burgess een typische loser: een mollige, roodharige tiener met sproeten, die dwarsfluit speelt in de fanfare en alleen maar tienen haalt op school.

Gelukkig voor Sierra (en de film) lijkt Sierra zelf niet heel erg met die stempel te zitten. Ze heeft twee liefhebbende ouders in Stephen (Alan Ruck, Matthew Brodericks beste vriend in Ferris Bueller’s Day Off) en Jules (Lea Thompson, de moeder van Marty in Back to the Future), een goede vriend in Dan (RJ Cyler, Me and Earl and the Dying Girl) en bovenal een gezonde dosis droge humor.

Wanneer Veronica (Kristine Froseth), de op het eerste gezicht stereotiepe 'mean girl' op school, haar ‘Frodo’ noemt, is Sierra de moeilijkste niet. ‘Je bedoelt waarschijnlijk Quasimodo, de klokkenluider van de Notre Dame die wordt verguisd om zijn uiterlijk?’, vraagt ze behulpzaam.

Wanneer Sierra, na een vergeldingsactie van diezelfde Veronica, opeens per telefoon aan de praat raakt met leuke jongen Jamey (Noah Centineo, Peter in To All the Boys I’ve Loved Before ), omdat deze denkt dat hij het nummer van Veronica heeft gebeld, maakt ze zich geen illusies. ‘Hij denkt waarschijnlijk dat ik iemand anders ben… dat weet ik eigenlijk wel zeker.’

Dan volgt het meest verfrissende component van de film: Sierra sluit een pact met Veronica. Zij geeft Veronica tips hoe ze slimmer kan overkomen bij haar huidige vriendje, en Veronica zorgt voor de selfies voor in de steeds intiemer wordende Whatsapp-gesprekken tussen Sierra en Jamey. Een variant op Cyrano de Bergerac dus, of, zoals Dan het ook wel noemt, ‘catfishing’.

Tot zover is de film niet heel origineel, maar wel hoopgevend. Een tienerversie van The Truth about Cats and Dogs uit 1996 van Michael Lehmann (Heathers) met Janeane Garofalo en Uma Thurman , al is het karakter van Purser, wiens ‘gevatte’ opmerkingen vooral lijken te bestaan uit het sturen van lollige dierenfoto’s, lang niet zo grappig als die van Garofalo. De makers vinden ook gelaagdheid in de opperbitch Veronica, die het thuis met haar bittere, patroniserende moeder (Chrissy Metz, This is Us ) niet makkelijk heeft. Dat was eigenlijk ook de enige makke in de verder heel fijne tienerromkom To All the Boys I’ve Loved Before: Gen, de aartsrivaal van bordkarton.

Maar het lijkt alsof regisseur Ian Samuels en schrijver Lindsey Beer na deze solide opzet niet meer wisten hoe ze verder moesten. De tweede helft van de film is een rommeltje, met losse lijntjes – zoals die waarin Sierra tegenover Jamey doet alsof ze doof is, omdat hij anders haar stem herkent – en overdreven ingewikkelde scènes. De allereerste kus tussen Jamey en Sierra zou romantisch moeten zijn, maar voelt vooral ongemakkelijk omdat Jamey denkt dat hij Veronica kust.

De meest bedenkelijke actie komt aan het einde, wanneer Sierra actief meedoet aan het soort internettrollengedrag waar Gen in To All the Boys I’ve Loved Before – terecht – op werd afgerekend. Toch gaat Sierra er met de hoofdprijs vandoor. Jamey geeft haar later zelfs gelijk dat ze hem niet meteen eerlijk vertelde wie ze was: ‘Als we elkaar gewoon hadden ontmoet, had ik je waarschijnlijk niet zien staan. Je bent niet precies iedereens type.’

Is dat nu echt een boodschap die je tienermeisjes mee wil geven?