She’s Gotta Have It S02E01-02: liefdevol en puur

Achttien maanden na de perikelen uit het eerste seizoen bevindt Nola Darling (DeWanda Wise) zich in een gepassioneerde relatie met Opal (Ilfenesh Hadera) – dat Frozen van Madonna tijdens een seksscène wordt afgespeeld, bekoelt de stomende scène geenszins.  Maar het is ook zomer, en dat is in het oeuvre van Spike Lee – de bedenker van She’s Gotta Have It – een woelig seizoen. Het jaargetijde is een periode waarin amoureuze types hartstochtelijk de liefde voor elkaar uitspreken; maar de hitte kan ook leiden tot onenigheid. Zie bijvoorbeeld Lee’s meesterwerk Do The Right Thing (1989): een drama dat zich niet geheel toevallig net als She’s Gotta Have It afspeelt in de New Yorkse wijk Brooklyn.

Je kan Lee zo langzamerhand wel beschouwen als de chroniqueur van Brooklyn, en dan van de zwarte cultuur in het bijzonder. Hij ziet zijn geboortegronden ook langzaam veranderen door het gentrificatieproces: de zwarte ziel vertrekt op een pijnlijk lijzig tempo uit de wijk. Ook in het tweede seizoen speelt deze ontwikkeling op de voor- en achtergrond. Nola’s ex-lover Mars (Anthony Ramos) verliest zijn baan bij een koffiezaak, die is overgenomen door een projectontwikkelaar genaamd Amistad (met deze verwijzing naar het vermaarde slavenschip wordt weer eens duidelijk dat Spike Lee er geen doekje om windt). En dan worden de nar en zijn zus ook nog eens hun appartement uitgezet.

De gevoelens van onbehagen jegens de welgestelde vastgoedwereld illustreert Lee met stills, close-ups van wolkenkrabbers. De onwelkome nieuwkomers die zich tegen de wens in toch settelen in de buurt, met steevast witte nieuwkomers in de gelederen.

Maar She’s Gotta Have It draait in het tweede seizoen ook om ‘laying down the law’. Dat betekent zoiets als het heft in handen nemen. Nola wordt door een streamingdienst gevraagd of haar kunst – haar vurige MeToo-campagne uit het vorige seizoen – hun nieuwe esthetische vaandeldrager mag worden. Dit is een heikel dilemma: gaat ze als progressieveling haar ziel verkopen aan de kapitalistische duivel? Of blijft ze onafhankelijk?

Ook Opal moet het heft in handen nemen: ze draagt de zorg voor haar dochter én voor Nola, die al een tijdje behoorlijk blut is. Boven alles is Nola zich als nieuwbakken stiefmoeder innig gaan bemoeien met haar kind, en dat vindt ze allesbehalve geweldig.

Deze belangrijke verhaallijnen terzijde is She’s Gotta Have It ook gewoon een prachtige Spike Lee-incarnatie, met een geweldige soundtrack en ontroerende dialoog. Zoals wanneer Winnie Win (Fat Joe) op prachtig eigenzinnige wijze, achter het stuur van z’n auto, zijn liefde uitspreekt voor Shemekka (Chyna Layne). Dit is puur en waarachtig. Sowieso grossiert Lee in het bedenken van imperfecte personages: iedereen heeft wel iets onuitstaanbaars. Daarnaast kiest de film- en televisiemaker lekker dwars zijn eigen tempo. Dan weer ad hoc, en dan weer minutenlang stilstaan bij Nola die een trap beklimt in Central Park, of een louterend moment beleeft in een reuzenrad.

De liefde voor Brooklyn spat ervanaf in het tweede seizoen van She’s Gotta Have It. En dat is te zien in elke geste; in elk shot. Wat fijn dat Lee nog een reeks mocht maken, want hij is – ook met zijn Oscarwinnende film BlacKkKlansman  - weer flink op dreef de laatste tijd.