Sex/Life S01: brengt de female gaze naar het scherm

In Sex/Life is Sarah Shahi ( Person of Interest ) Billie Connelly. Haar leven lijkt ogenschijnlijk perfect: ze heeft een ontzettend lieve, knappe en succesvolle man, twee kinderen en woont in een prachtig huis in de suburbs. Toch mist ze iets in haar leven: hete, passievolle, spannende, game-changing seks.

In een voice-over vertelt ze dat het al meer dan een jaar (!) geleden is dat haar man Cooper (Mike Vogel) en zij seks hadden. Geen wonder dat ze terugdenkt aan haar leven en de vrouw die ze ooit was in New York, waar ze met haar beste vriendin Sasha (Margaret Odette) vele sekscapades had, naast het doen van een PhD in de psychologie.

Ze denkt in het bijzonder aan haar ex Brad (Adam Demos). De bad-boy-muziekproducent die haar hart meerdere keren brak, maar met wie de seks zo goed was dat ze er een artikel over schreef in Psychology Today. Ja, haar PhD-onderzoek ging (natuurlijk) over monogamie en het ultieme vrouwelijk orgasme. Als blijkt dat Sasha tegenwoordig fuckbuddies is met Brad ontstaat er een sneeuwbaleffect.

Sex/Life brengt de female gaze naar het scherm. En dat is gezien de vele seksscènes ontzettend welkom. Daarbij normaliseert de serie borstvoeding. Het is vanaf de eerste scène duidelijk dat de dramaserie gemaakt is voor vrouwen en door vrouwen. En dat er een vrouwelijke intimiteitscoördinator bij het filmen betrokken was. De vele (en het zijn er heel veel) seksscènes zijn gericht op Billie’s verlangens en genot. De seks in de serie is – net zoals Billie’s mentor zegt over seks – ‘rarely about sex’. Het vertelt een verhaal over intimiteit, liefde en lust en laat Billie’s state-of-mind zien. Maar door het veelvoud aan seksscènes voelt het repetitief en schiet het soms zijn doel voorbij.

Door de twijfelachtige keuzes van de hoofdpersonen is het vaak wat ongeloofwaardig en onbedoeld grappig. Op haar best is Sex/Life provocerend en exploreert het noties over vrouwelijkheid, vrouwelijke lusten en identiteit. Het laat zien dat een vrouw slim kan zijn en van seks kan houden, een moeder kan zijn én een seksgodin, en dat het oké is om naar alle kanten van jezelf te luisteren. Het is daarom jammer dat juist Billie's psychologische zelfontdekkingsreis minder aandacht heeft gekregen dan de details van de seksscènes. Hopelijk schijnt een (wellicht) volgend seizoen daar meer licht op, en op hoe Billie’s gemixte achtergrond misschien invloed heeft op haar twijfels over haar leven in het vooral witte Connecticut.