Sex Education S03: alle kruit lijkt verschoten

Al sinds het allereerste seizoen lijken de personages van Sex Education zich in een vreemd soort spagaat te bevinden. Zelfs al plaatsen hun mobiele telefoons hen duidelijk in het hier en nu, alle andere elementen hebben juist een nostalgische jaren-tachtig-vibe (overigens niet per ongeluk: maakster Laurie Nunn liet zich wat betreft aankleding inspireren door de films van John Hughes).

Zijn de scholieren retro, dan is het nieuwe schoolhoofd, Hope Haddon (Jemima Kirke, Girls), hopeloos antiek. Na alle schandalen uit het tweede seizoen, die Moordale High de bijnaam ‘seksschool’ opleverden, moet Haddon alle studenten weer in het gareel zien te krijgen. Haar opvoedkundige ideeën lijken rechtstreeks uit de jaren vijftig te komen. Al snel voert ze schooluniformen in en tijdens seksuele voorlichting – uiteraard met de jongens en meisjes apart – wordt onthouding gepredikt. Ook de buitentoiletten, lange tijd de plek waar Otis (Asa Butterfield) en Maeve (Emma Mackey) hun zowel lucratieve als behulpzame seksconsulten gaven, maakt Haddon met de grond gelijk.

Op een gegeven moment nemen haar maatregelen zulke groteske vormen aan dat je je begint af te vragen waar alle ouders in hemelsnaam uithangen. Zelfs Jean (Gillian Anderson), sekstherapeute en de moeder van Otis, is ietwat afgeleid: ze is zeven maanden zwanger, maar heeft de vader, klusjesman Jakob (Mikael Persbrandt), het goede nieuws nog niet verteld.

Ondertussen lopen de dagelijkse beslommeringen ook gewoon door. Eric (Ncuti Gatwa, nog steeds geweldig!) en Adam (Connor Swindells) zijn nu officieel een koppel, Otis heeft in het geheim seks met een van de populairste meisjes van school (Mimi Keene), atleet Jackson (Kedar Williams-Stirling) voelt zich onverwacht aangetrokken tot de non-binaire Cal (Dua Saleh) en Aimee (Aimee Lou Wood) worstelt nog steeds met intimiteitsproblemen na een traumatische ervaring in het tweede seizoen.

De openhartige gesprekken over seks staan dit derde seizoen op een lager pitje, terwijl dat juist was wat de eerste twee seizoenen zo fris en aanstekelijk maakte. Bepaalde thema’s worden wel kort aangestipt, maar gaan nergens echt de diepte in. De durf lijkt weg. Dat gebrek aan ballen komt ook terug in het Hope Haddon-personage. Vonden de eerste twee seizoenen nog gelaagdheid in zelfs de grootste bullebakken, hier lijkt men nul geïnteresseerd in de werkelijke beweegredenen van de schooldirectrice. Gelooft ze echt dat onthouding voor scholieren de enige redding is? Of praat ze gewoon haar leidinggevenden na? Zelfs Kirke zelf lijkt niet echt te weten waarom haar personage doet wat ze doet, behalve omdat het script dit van haar vraagt.

Ook begin ik zo langzamerhand toch mijn geduld te verliezen met de hele Otis en Maeve liefdeslijn. Het eerste seizoen stemde nog hoopvol, toen Otis een relatie met Ola (Patricia Allison), de dochter van Jakob, begon. Misschien was de serie wel net zo openhartig en genuanceerd over liefde, als over seks? Want hoe graag je het ook wil, liefde is niet altijd wederzijds. In seizoen twee en drie volgt de serie hier helaas steeds meer de gebaande paden. De uitkomst is inmiddels zo goed als zeker, al moet dat moment dan wel zo lang mogelijk worden uitgesteld. Genoeg met al dat voorspel, laat het nu maar eens gedaan zijn. Ik heb nog andere dingen te doen.