Seoul Vibe: te lang en dus afstompend

Foto credits: Song Kyungsub / Netflix

Een racekomedie met een speeltijd van 2 uur en 18 minuten: filmmaker Moon Hyn-Sung neemt een groot risico, zoveel is duidelijk. Seoul Vibe laat zich omschrijven als een soort Zuid-Koreaanse variant van Fast & Furious , met een flinterdun verhaallijntje dat verwijst naar de politieke tegenstellingen in het land, in 1988, het jaar waarin de film zich afspeelt. De film draait om Dong-Wook (Yoo Ah-in) en Joon-ki (Ong Seong-wu): twee autoracers die zich af en toe met zaken bemoeien die het daglicht niet kunnen verdragen. Zo is in de openingsscène te zien hoe ze betrokken zijn bij een overval in Saudi-Arabië.

Wanneer de twee in Zuid-Korea terugkeren, tijdens de Olympische Spelen van ’88, dan poogt een overheidsfunctionaris ze te chanteren: óf lange gevangenisstraffen voor onzinvergrijpen, of hem helpen een geheim fonds van de overheid te ontmaskeren - belangrijk om te weten is dat de film zich afspeelt tijdens het einde van de militaire dictatuur in Zuid-Korea en dat corruptie welig tiert. Wat volgt is een soort knipoog naar de esthetiek van Quentin Tarantino, met slow-motion-beelden van races, close-ups van coole schoenen en frenetische trommelmuziek. Je zou Seoul Vibe kunnen omschrijven als een eigentijdse cinema van attracties. Niet meer en niet minder.

Maar wie daar bijna tweeënhalfuur naar gaat zitten kijken? Al die adrenaline, de dynamische montage en het cartooneske gehalte vervelen al snel. Als je je dan toch wil onderdompelen in Zuid-Koreaanse cinema: een opgepoetste versie van Oldboy (2005) – een meesterwerk van Park Chan-wook over een man die na 15 jaar gevangenisstraf in een grotesk avontuur belandt – is momenteel te zien in de Nederlandse bioscopen.