Sense8: alsnog een bevredigend einde

Bijna tweeënhalf uur duurt ‘aflevering 12’ van het tweede seizoen, die nu ruim een jaar na aflevering 11 op Netflix verschijnt. En hoewel de serie dus officieel beëindigd werd na het teleurstellende tweede seizoen , mogen de Wachowskis nog een laatste keer los om de avonturen rond het cluster van acht vreemdelingen die mentaal aan elkaar gelinkt zijn af te ronden. Na zo’n pauze is het weer even inkomen.

Aan het begin van de finale ligt Wolfgang (Max Riemelt) vast op een ziekenhuisbed op een onbekende locatie, zit halve slechterik Jonas (Naveen Andrews) vastgeketend aan een radiator bij Nomi (Jamie Clayton) en vertoeft grote schurk Whispers (Terrence Mann) gedrogeerd in een kelder bij Will (Brian J. Smith). Het achterliggende verhaal komt langzaamaan weer bovendrijven naarmate de aflevering vordert. Iets met een organisatie die achter de Sensates aanzit. In dit vervolg blijkt dat er nog meer partijen in het spel zijn en dat er zelfs nog overkoepelende structuren achter de clusters zitten. Meer van hetzelfde, en dat is okay, want het overkoepelende verhaal was altijd al vooral een excuus voor een heerlijke mix van actie, humor, adembenemende locaties en een mooie achterliggende boodschap.

Ditmaal is dat niet uitgesmeerd over elf afleveringen, maar komt het in een geconcentreerde vorm. Dan vallen bepaalde zaken net iets meer op. Zoals het feit dat alle hoofdpersonages over het algemeen perfect gestileerd rondrennen in alle chaos die er continu op hun pad komt. En dat ze zonder enig tijdverlies auto’s, computers, schuilplaatsen, kleding, wapens en meer nuttigs kunnen regelen. Details. Natuurlijk ontbreekt de verplichte ‘we-gaan-allemaal-los-op-hetzelfde-nummer-terwijl-we-apart-maar-toch-samen-zijn’-montage niet. Ditmaal gelukkig niet met het drakerige What’s Up van de 4 Non Blondes, maar met Feel You van Depeche Mode.

Wat erg prettig is, is dat er beduidend minder geforceerde prekerige momenten en speeches aanwezig zijn. De fantastische boodschap van inclusie en diversiteit spreekt ditmaal vooral uit de acties van de personages en de verhaallijn. Goed, tijdens het eerste deel van de grote finale, bij een gebeurtenis die je al ver van tevoren aan ziet komen, sluipt het er toch weer een beetje in. Maar vanwege de context van het moment zullen we het de makers vergeven. Op een andere manier had Sense8 de verhaallijnen van alle personages simpelweg niet bij elkaar kunnen knopen. En met een bijna tien minuten durende sensuele slo-mo uitsmijter blaast Lana Wachowski al het sentimentele gedoe direct weer weg uit je geheugen. Veel meer zat er niet in de tank voor Sense8, dus een compleet seizoen is inderdaad overbodig, maar het is mooi dat er op deze manier een bevredigend einde mocht komen (no pun intended).