Scrooge: A Christmas Carol: vrek is te sympathiek

A Christmas Carol , de welbekende novelle van romancier Charles Dickens uit 1843, is al ontzettend vaak verfilmd. Scrooge: A Christmas Carol is de tiende animatiefilm over de inhalige vrek die dankzij drie geesten op kerstavond inziet dat hij zijn leven moet beteren. Filmmaker Stephen Donnelly – die debuteert met deze Netflix-productie – neemt in die zin een aanzienlijk risico: waarom zou je dit verhaal nogmaals willen verfilmen? Wat is de meerwaarde van nóg een Christmas Carol ? Welnu, Donnelly voegt naast een keur aan liedjes tijdreizen en een speelse esthetiek – zo ziet de Geest van Voorbije Kerstmis, een fijn rol van Olivia Colman, eruit als een kaars - toe aan het verhaal.

Maar Donnelly’s toevoegingen, waarmee hij het bronmateriaal op een originele manier probeert te benaderen, sorteren niet een bevredigend effect. Naast de eigenzinnige sprongen in de plot wijkt Scrooge: A Christmas Carol nauwelijks af van de verhaallijn uit Dickens' boek. Daarnaast overtuigt Luke Evans, die Ebenezer Scrooge speelt, niet helemaal. De rol van Scrooge past misschien beter bij een oudere man, of om maar iemand te noemen, bij een type als brombeer als Nick Offerman. Evans' stem klinkt simpelweg te gepolijst. En Scrooge wordt van meet af aan als ietsjes te sympathiek opgevoerd – de sympathie voor het personage moet juist geleidelijk worden opgewekt bij de kijker.

Andere acteurs zijn wel goed gecast. Jessie Buckley speelt Isabel Fezziwig, de vrouw van wie Scrooge de kneepjes van het kapitalistische vak leert – hoewel hij niet in haar voorbeeld zijn werknemers op een fatsoenlijke wijze behandelt. En Jonathan Pryce speelt Jacob Marley, de overleden kompaan van Scrooge. Maar Buckley en Pryce nemen met hun prima acteerwerk niet het feit weg dat Donnelly’s additie aan de Dickenscanon weinig betekenisvol is.