Salir del Ropero (So My Grandma’s a Lesbian!): allesbehalve grappig

In Salir del Ropero kondigen de twee 70-plussers Celia en Sofía hun verloving aan. En dat zorgt voor veel opschudding, want hun liefde voor elkaar wordt niet door iedereen in hun omgeving geaccepteerd. Oké, dat het choquerend kan zijn dat twee oudere dames uit de ‘garderobe’ (‘dat is vrouwelijker dan de kast’) komen is enigszins begrijpelijk. En de boodschap van de film dat je jezelf mag zijn, dat wijsheid met de jaren komt, en dat je je niks moet aantrekken van wat anderen vinden is mooi. Maar de film slaat wel heel veel planken mis. Behalve de aandoenlijk lieve relatie van Celia en Sofía en de prachtige luchtbeelden van het Canarische eiland Lanzarote, is de film een warboel van personages met zeer weinig achtergrondverhaal.

In het Schotse Edinburgh is Eva (Ingrid García Jonsson) een advocaat en staat ze op het punt haar verloving met Stuart (Leander Vyvey) te vieren. Ze komt erachter dat haar aanstaande schoonouders – die aan het hoofd staan van een bekende en vooral rijke Schots-Portugese familie – ‘pro-Brexit en pro-Trump’ zijn en ‘niets met gays te maken willen hebben’. Ze belt dan haar moeder Natasha (Mónica López), die ze blijkbaar al lang niet heeft gezien, op voor hulp hoe hier mee om te gaan.

Op het verlovingsfeestje belt haar oma Sofía (Verónica Forqué). Ook zij heeft bijzonder mooi nieuws: ze gaat trouwen met Celia (Rosa Maria Sardà)! Met Eva’s commentaar op haar schoonouders zou je denken dat ze trots op haar oma zou zijn. Echter ziet ze alleen een probleem voor haar eigen bruiloft, want als haar schoonouders erachter komen wordt ze helemaal niet meer geaccepteerd. Waarop ze besluit om naar Spanje te gaan om de bruiloft tegen te houden.

In Spanje vliegen de niet zo subtiele religieuze noten je om de oren. Het idee van Eva en anderen is dat het prima is dat de twee dames verliefd zijn en bij elkaar willen zijn, maar trouwen gaat echt een stapje te ver. Het religieuze dorp zou dat niet aankunnen. Bijzonder opvallend is dat juist twee jonge mensen de bruiloft tegen willen houden, omdat ze bang zijn voor wat anderen zullen denken.

Celia is een sterke dame die goed weet wat ze wil. Het is daarom jammer dat er gesuggereerd wordt dat zij niet alles meer op een rijtje heeft. Als ze dan ook nog eens vertelt dat de paus Fransiscus haar heeft gebeld om te zeggen dat hij werkt aan meer acceptatie en haar liefde steunt, wordt ze naar de neuroloog gestuurd. Uiteindelijk is het juist Celia die door een interview met de lokale pers haar omgeving laat zien dat het geloof en homoseksualiteit hand in hand kunnen gaan en dat liefde het belangrijkst is.