Rules of the Game: de prijs van gelijkheid op de werkvloer

Foto credits: The Forge Entertainment & A3MI

Een medewerker van sport-retailer Fly lijkt zelfmoord te hebben gepleegd door vanuit de hal van de tweede etage af te springen – de openingsscène toont hoe de politie bezit neemt van het pand, op zoek naar sporen die deze theorie kunnen bevestigen. Maar al snel blijkt er meer mis te zijn binnen Fly dan één ongelukkige werknemer. Een recente reorganisatie, waarbij vrouwen meer macht opeisten, heeft kwaad bloed gezet bij sommige mannelijke medewerkers. En hoeveel lijken heeft manager Sam (Maxine Peake uit Silk ) eigenlijk in de kast verstopt?

De vierdelige BBC-serie Rules of the Game voelt bijzonder actueel, in de MeToo-golf die dit najaar zijn vijfde verjaardag viert. Onder het mysterieuze sterfgeval woekert veel onvrede over de stap naar meer gelijkheid die de vrouwen in het bedrijf hebben opgeëist. Het realiseren van genderneutrale toiletten is iets dat de overwegend witte mannen van middelbare leeftijd nog wel accepteren. Maar het feit dat vrouwen bij gelijke geschiktheid de voorkeur krijgen voor promoties, dat leidt tot op z'n minst tot gefronste wenkbrauwen.

De recente ontwikkelingen binnen Fly worden vooral getoond door de ogen van buitenstaander Maya (Rakhee Thakrar uit Sex Education ), een nieuwe HR-manager die werd aangetrokken om een nieuwe, meer geëmancipeerde wind door het bedrijf te laten waaien. Binnen no-time heeft ze een lijvig rapport klaar, vol aanbevelingen over racisme, seksisme en ongewenste intimiteiten op de werkvloer – op alle punten is flinke verbetering nodig. Maar als blijkt dat Maya zelf ook een duister MeToo-trauma heeft, dreigt ze al snel te worden meegezogen in de toxische cultuur op de werkvloer.

Rules of the Game weet de aandacht vier afleveringen vast te houden, maar wel met enige moeite. Het voelt alsof de serie net te snel en met net te weinig geld is gemaakt. Dat eerste is vooral te merken in de soms onvolgroeide, uitleggerige dialogen; het tweede vooral in de regie en het beperkte aantal camera's waarmee lijkt te zijn gedraaid – hierdoor voelt de serie soms statisch en daardoor wat traag. Die twee minpunten neigen elkaar te versterken. Bovendien was het vermoedelijk beter geweest als de makers de focus hadden gehouden op alleen MeToo. Nu worden er gaandeweg erg veel andere moderne thema's in de strijd geworpen, van menopauze tot eenouderschap, met een wel erg meanderend verhaal tot gevolg.