Ruben Brandt, Collector: vaag verhaal is visueel verpletterend

Deze Hongaarse, Engels gesproken animatiefilm van de duidelijk zeer getalenteerde tekenaar en animator Milorad Krstic begint en eindigt aan boord van een sneltrein. In een coupé probeert een slapende psychiater via zijn dromen in het reine te komen met zijn jeugd en zijn obsessie voor kunstwerken. Althans, het lijkt erop dat alles wat er in de anderhalf uur tussen die twee treinscènes gebeurt een droom is, of een hallucinatie, of een onduidelijke mix van realiteit en fictie. Het probleem van Ruben Brandt, Collector is dat het de makers niet echt lijkt te kunnen schelen of ze wel een coherent verhaal opdissen. Duidelijk is wel dat psychiater Ruben Brandt, gespecialiseerd in het behandelen van kunstdieven, in zijn vele nachtmerries wordt geplaagd door figuren op dertien wereldberoemde schilderijen.

Zijn patiënten proberen hem te helpen door, onder leiding van femme fatale Mimi, de doeken uit internationale musea te stelen en aan Rubens muren te hangen, in de hoop dat zijn obsessieve nachtmerries door de nabijheid van de schilderijen verdwijnen. Zodoende worden de zeer verontrustende surrealistische nachtmerries van Ruben steeds afgewisseld met actiescènes waarin Mimi en de dieven de kunstwerken uit zijn dromen proberen te verzamelen. In de nachtmerries en het dagelijkse leven van Ruben barst het van de referenties aan letterlijk honderden schilderijen en (pop)culturele fenomenen, en in de kunstroofscènes van Mimi en haar trawanten barst het van de verwijzingen naar bekende en obscure filmklassiekers en scènes uit actiefilms. Krstic is geen culturele snob, want hij mixt hoge en lage cultuur vrolijk door elkaar. De animatie van de personages is wat houterig, maar hun design - geïnspireerd door de stijl van een hele sliert kunstenaars - en vooral de achtergronden zijn fenomenaal mooi.

Probleem is dat alles in mitrailleur-tempo op je ogen wordt afgevuurd, zodat er al snel niets anders opzit dan je te laten meevoeren door de voorbijflitsende beelden. Dat het verhaal een zooitje is dat je nauwelijks raakt, moet je misschien niet te erg vinden, maar het zal veel kijkers toch lichtelijk tot enorm irriteren. Het kijken naar Ruben Brandt, Collector is zoiets als het over je uitgestort krijgen van een hele bibliotheek aan kunst- en filmboeken, terwijl je een pond LSD achter je kiezen hebt. Het is beslist een ervaring, maar voor menigeen wellicht geen onverdeeld prettige. Wel verplichte kost voor liefhebbers van animatie.

Ruben Brandt, Collector, vanaf 18 juli in de bioscoop en op picl.nl