Roald Dahl's Matilda the Musical: Emma Thompson is alles!

Foto credits: Dan Smith / Netflix

Danny DeVito deed in 1996 al een goede poging (zijn Matilda is te vinden bij Netflix en HBO Max), maar Matilda the Musical  laat zien dat er best plek is voor nog een filmversie van Roald Dahls wereldberoemde kinderboek, over de hyperintelligente Matilda, die ontdekt dat ze telekinetische krachten heeft.

Eigenlijk is Matilda the Musical  een adaptatie van een adaptatie, gebaseerd op de gelijknamige Engelse musical die in Londen al twaalf jaar lang volle zalen trekt. Het verhaal is daarin al ietsje aangepast. Zo is Matilda Wurmhout (Alisha Weir) hier enig kind; een zeer ongewild ongelukje. Voor Mevrouw Wurmhout (Andrea Riseborough, Birdman ) komt haar geboorte als een uiterst onaangename verrassing. Vader Wurmhout (Stephen Graham, Time ) had juist een jongetje verwacht en blijft Matilda stug ‘zoon’ noemen. Het moge duidelijk zijn: veel liefde en genegenheid hoeft Matilda van haar ouders niet te verwachten.

Matilda’s buitengewone talenten blijven thuis dan ook totaal onopgemerkt, tot ze op school juffrouw Engel (Lashana Lynch, No Time to Die , Captain Marvel ) ontmoet. Helaas gaat ook juffrouw Engel gebukt onder het juk van de tirannieke schooldirectrice mevrouw Bulstronk (Emma Thompson!), die droomt van de dag dat alle kinderen van de aarde zijn weggeveegd (dat Bulstronk zelf ooit kind is geweest is iets dat ze altijd zal blijven ontkennen).

Regisseur Matthew Warchus ( Pride ) geeft ons een vlotte filmversie, met energieke liedjes die goed de vaart erin houden. Maar de belangrijkste reden om deze Matilda te zien is Emma Thompson. In de toneelversie wordt de rol door een man vertolkt, maar Thompson tilt het personage, vol overgave en duidelijk genoegen, naar een hoger plan. Mevrouw Bulstronk is geen enkel moment niet verachtelijk, maar je ziet ook de afgestompte ziel die onder alle bulk (en make-up) schuilgaat. Zelfs het zingen gaat Thompson prima af (iets dat ze overigens al eerder op het toneel bewees als mevrouw Lovett in Sweeney Todd ). Is een Oscarnominatie te veel gevraagd? Ik vind van niet!

Toch missen in de film, net zoals in de originele musical, nog wel wat scherpe randjes. Roald Dahl was een meester in het creëren van onverschillige werelden waarin wrede volwassenen altijd de overhand hebben en zelfs goedbedoelende mensen zoals juffrouw Engel machteloos zijn. Maar hier is Matilda al direct niet onder de indruk van mevrouw Bulstronks dictatoriale regime. Iets dat ze ook duidelijk laat blijken, zonder grote repercussies. Zo ontbreekt eigenlijk al meteen het gevoel van gevaar, zelfs nog voordat Matilda haar bovennatuurlijke krachten ontdekt.

Maar dat zijn kleine kanttekeningen. Matilda the Musical  is misschien niet de versie die Dahl voor ogen had, maar biedt zeker fijn vermaak.