Relic: beklemmend portret van dementie

Wanneer het nieuws haar bereikt dat haar hoogbejaarde moeder Edna (Robyn Nevin) verdwenen is, vertrekt Kay (Emily Mortimer) richting haar ouderlijk huis in het plattelandsdorpje Creswick, even buiten Melbourne. In de vervallen woning proberen zij en haar volwassen dochter Sam (Bella Heathcote) wijs te worden uit de volledige wanorde die ze aantreffen, op zoek naar tekenen die hen kunnen vertellen wat er met Edna gebeurd is. Dan, even onverwachts als ze verdwenen is, duikt Edna op een ochtend weer op in de keuken, waar ze kalmpjes een kopje thee zet. Pogingen om aan hun moeder en grootmoeder te ontfutselen waar ze geweest is, draaien op niets uit. Maar midden in de nacht horen ze haar fluisteren tegen een schim in het donker. Langzaamaan beginnen Kay en Sam in elkaar te puzzelen wat hun familie bedreigt.

Relic is het regiedebuut van de Japans-Australische regisseur Natalie Erika James. Ze schreef het scenario samen met Christian White, met wie ze ook werkte aan Creswick. Deze korte film gebaseerd op hetzelfde concept gooide hogen ogen in het filmfestivalcircuit, en daarmee wist James een aantal grote namen binnen te harken voor haar speelfilmbewerking van het scenario. Zo sloot niet alleen acteur en opkomend producent Jake Gyllenhaal zich aan bij de productie, maar tekenden ook de Amerikaanse broers Anthony en Joe Russo, het regieduo achter vele succesvolle Marvelfilms , als uitvoerend producenten. Toen de film in première ging op het prestigieuze Sundance filmfestival waren de verwachtingen dan ook hoog. Die belofte maakt James waar, maar wellicht niet op de manier die je zou vermoeden.

Relic is in de markt gezet als indie horrorfilm en dat is een etiket dat de film enigszins tegenwerkt. Hoewel het aanvangt als spookhuisfilm, ontwikkelt dit interessante debuut zich bovenal tot een bedachtzaam drama dat bestaat uit overpeinzingen van dementie. En ondanks een sterke sfeer van beklemming wordt Relic nooit griezelig genoeg om zichzelf angstaanjagend te kunnen noemen. Het doet bij vlagen denken aan The Babadook - eveneens een Australisch debuut van rijzende ster Jennifer Kent – een geniepige thriller over een stripfiguur dat tot leven komt en een weduwe en haar kind terroriseert. Net als The Babadook draait Relic meer om metaforen dan om monsters, meer om familierelaties dan om schimmen die zich roeren in de nacht. De film wordt dan ook gedragen door het sterke acteerwerk van zijn hoofdrolspelers met hun vertolking van drie generaties vrouwen die machteloos moeten toekijken hoe de tijd een huis en geest kan doen aftakelen. Hun spel blijft consistent, zelfs wanneer regisseur James nu en dan besluiteloos lijkt over de richting die ze op wil. Maar ondanks een derde akte die wat te wensen overlaat, weet James haar vertelling af te sluiten met een ontroerende eindscène die nog lang blijft doorwerken.