Rebecka Martinsson S02: worstelt met de focus

Foto credits: KRO-NCRV

Productiehuis Lumière boekte de voorbije jaren grote successen in een genre dat zij zelf Scandi Noir noemen. Hitseries als The Bridge en Springvloed nemen de kijker mee in het brein van vrouwelijke hoofdpersonen. Een wereld waarin ze ruw heen en weer worden geslingerd tussen briljante ingevingen en onverwerkte trauma’s. Verhalen vol innerlijke conflicten die de jacht op de seriemoordenaar in het heden meer dan eens in de weg zitten. Met Rebecka Martinsson (naar de boekenreeks van Asa Larsson) kregen de schrijvers van het script die getroebleerde hoofdpersoon vanuit het bronmateriaal in de schoot geworpen, maar is er gekozen een heel andere opzet. En die keuze pakt (nog steeds) ongelukkig uit.

Trouwe kijkers zullen voor aanvang van dit seizoen trouwens behoorlijk moeten acclimatiseren. Om onduidelijke redenen heeft het tweede seizoen namelijk acht afleveringen in plaats van vier. Of beter gezegd: vier delen van twee afleveringen. Eén moord per deel, en ieder deel staat op zichzelf. En om de verwarring compleet te maken: Rebecka Martinsson (die ook nog drie keer van functie wisselt) wordt nu gespeeld door Sascha Zacharias, die de rol behoorlijk anders invult dan haar voorgangster Ida Engvoll. Het zijn fundamentele veranderingen die deze serie - die in het eerste seizoen al moeizaam schipperde tussen drama en detective - moeilijk kan verdragen.

Aan de nieuwe vertolkster van Rebecka ligt het niet. Maar omdat de verhaallijn die haar terug naar Lapland voerde telkens wordt ondergesneeuwd, lijkt het soms alsof ze verdwaald is in een serie die toevallig naar haar is vernoemd. De demonen die haar vanuit Stockholm blijven teisteren krijgen tussen het speurwerk en de overige verhaallijnen door simpelweg te weinig ruimte om echt te beklijven. Vooral omdat haar hoekige collega’s Melle en Stälnacke (voortreffelijk gespeeld door Eva Melander en Thomas Oredsson) juist zo intrigeren in hun eenvoud. De serie vindt zijn draai wanneer er gespeurd wordt, maar verliest dat momentum wanneer de focus naar Rebecka verschuift.

Dat is spijtig omdat er ook genoeg te genieten valt. Zo heeft cinematograaf Petrus Sjövik van iedere aflevering een bewegende reclamefolder voor Lapland gemaakt die op de beste momenten de mystiek van Fargo weet te vangen. Mede dankzij die sterke beelden, waarin de fjorden, sneeuwtoppen en Volvo’s je om de oren vliegen, is Rebecka Martinsson zo Zweeds als kötbullar en wankele boekenkasten die je met veel gescheld zelf in elkaar moet schroeven. En dat is samen met de heldere uiteenzetting van de moordzaken, die in tegenstelling tot eerdergenoemde Scandi Noirs niet voortdurend wordt omgewoeld door obligate plotwendingen, best verfrissend. Het biedt net genoeg houvast om Rebecka Martinsson als geheel overeind te houden.

De smaak van onvervuld potentieel wordt in seizoen twee pas in de laatste paar afleveringen enigszins weggespoeld. Alle ingrediënten zijn aanwezig, maar het recept van Rebecka Martinsson kent geen balans. De lijn die in seizoen twee wordt doorgezet lijkt niet te veronderstellen dat een eventueel derde seizoen (waarvan het überhaupt de vraag is of het komt) van deze opzet zal afwijken. Rebecka Martinsson blijft voelen als een gemiste kans verpakt in mooie plaatjes.