Queer Amsterdam S1: vlotte viering van diversiteit

 

De makers van de dramaserie Queer Amsterdam (‘die zich allemaal thuis voelen in de queer-gemeenschap’) herkennen zich niet ‘in het beeld van mannen, vrouwen en iedereen daartussen, zoals het door huidige series wordt neergezet,’ zo schrijven ze in een bijgevoegd statement. En dus maakten ze een eigen serie, samen met BNN.

Het resultaat is een serie van negen afleveringen van een minuut of zes. Kort, inderdaad, maar het tempo ligt dan ook behoorlijk hoog. In sneltreinvaart komen we terecht in een wereld met binders en packers en horen we de personages zinnen als ‘biseksualiteit is bullshit’ of ‘feministme is geen kermis waar mannen naar onze tieten kunnen kunnen staren’ uitspreken.

Alle facetten van de queer gemeenschap komt voorbij: een jongen die biseksueel is, maar zich daarover schaamt tegenover zijn gay-collega’s, een man die als meisje geboren is en lichamelijk nog alle ziekenhuisbezoeken voor de boeg heeft (maar dan een lesbisch meisje ontmoet die dus op vrouwen valt) – het is de breedheid van het LGBT-leven de makers ongetwijfeld wilden aansnijden. En dat is uitstekend gelukt.

Je zou hopen dat Queer Amsterdam niet alleen voor jongeren gemaakt is die zich al helemaal thuis voelen in die queer-gemeenschap. Zoals het geweldige (en al even vlotte) Please like me via de Australische tv (en nu wereldwijd via Netflix) zo’n beetje iedereen bereikt die van puntige, intelligente comedy houdt óók emanciperend zal werken voor diezelfde gemeenschap – je zou het Queer Amsterdam ook gunnen.