Pure S01E01-02: wat als je iedereen altijd naakt voor je ziet?

Foto credits: BBC

Het leven van Marnie (Charly Clive) loopt niet bepaald op rolletjes. Ze is 24 en woont nog steeds thuis bij haar ouders. Toegegeven, ze heeft een goed excuus: sinds haar veertiende heeft ze last van aanhoudende seksuele dwanggedachten. ‘Het is als een zesde zintuig, al zie ik geen dode mensen, alleen naakte’, zo vertelt ze tijdens haar voice-over. De gedachten komen vaak op vanuit het niets, waarbij het niet uitmaakt of de katalysator nu man, vrouw, jong, oud, mens, dier, vriend, vreemde of familie is. Nadat een onschuldig trouwjubileum van haar ouders in haar hoofd ontspoort tot een orgie, vindt Marnie het genoeg. Ze pakt haar spullen, stapt in de bus en vertrekt naar Londen, waar ze niemand kent, behalve een vage schoolvriendin (Kiran Sonia Sawar, The Nevers ), bij wie ze in de inloopkast kan slapen. ‘Het is net als op school, alleen moet je nu wel met me praten en behandelen je vrienden me niet als vuil,’ tjirpt haar nieuwe kamergenootje enthousiast.

Pure had de makkelijke weg kunnen nemen en kunnen kiezen voor het format van of een flauwe sekskomedie of een soft-erotische thriller. Maar de zesdelige miniserie, naar de gelijknamige autobiografie van Rose Cartwright, is zowel grappig en ongemakkelijk als openhartig. Marnies seksuele gedachten zijn allesbehalve opwindend, in tegenstelling tot die van de aan porno verslaafde Charlie (Joe Cole, Peaky Blinders ), een jongen die ze bij een hulpgroep ontmoet. Visioenen van haar klaarkomende moeder zijn zo’n beetje het laatste waar Marnie op zit te wachten wanneer ze voor het eerst in haar leven een meisje oraal probeert te bevredigen. Zelfs tijdens een onschuldige cursus vilten dwalen Marnies gedachten ongewild af naar het schaamhaar van de docente. Welke kleur zou het hebben? En hoe zou het zijn als ze met het schaamhaar van de docente iets zou knutselen?

Marnie probeert wanhopig grip te krijgen op haar verlammende aandoening. Dat lukt wel beter in een metropool zoals Londen waar het niemand interesseert wat je doet, dan in het kleine Schotse dorpje waar ze vandaan komt, waar de lokale dokter elke zondag met je vader blokfluit speelt. Heel voorzichtig probeert ze een nieuw leven op te bouwen. Zo begint ze als stagiaire bij een online magazine, waar ze met de hulp van Amber (Niamh Algar), het meisje van de ruw onderbroken orale sekssessie, een plekje heeft weten te bemachtigen.

De openhartigheid van Pure doet wel een beetje denken aan This Way Up - een serie die hopelijk toch ook snel nog een keertje ergens in Nederland te zien is - maar mist daarbij nog net dat scherpe randje waarmee series zoals This Way Up en Fleabag nog net iets meer onder je huid weten te kruipen. Bij Marnie heb je eigenlijk vanaf het begin al wel het idee dat alles uiteindelijk op zijn pootjes terecht komt. Verfrissend is het wel.