Post Mortem S01: verrassende Noorse vampierserie

Midden in een weiland wordt een jonge vrouw Live dood gevonden. De twee agenten die op haar zaak gezet zijn bellen de begrafenisonderneming van het dorpje om het lijk op te komen halen. Want, zegt agente Judith (een in deze rol briljante Kim Fairchild), lijken worden alleen opgehaald door een ambulance in films. De begrafenisonderneming blijkt van de vader en broer van het slachtoffer te zijn en zij brengen haar naar het mortuarium. Daar komt ze weer tot leven als de lijkschouwers haar opensnijden. Leek het of haar hart stopte door extreme onderkoeling of is er iets anders aan de hand?

Live (Kathrine Thorberg Johansen) merkt dat er iets in haar is veranderd – en haar vader ook, die duidelijk meer weet. Maar het zijn niet de typische vampiertanden. Ze heeft verhoogde zintuigen en een hunkering naar bloed. De daaropvolgende problemen stapelen zich op, maar ze weet zich aardig uit de nesten te werken.

Haar broertje Odd (Elias Holmen Sørensen) moet ondertussen ook zorgen dat het familiebedrijf niet failliet gaat. De twee helpen elkaar zonder dat ze het weten. Wat volgt is een thriller met een vleugje fantasie die na elke aflevering naar meer smaakt.

In de kern is de serie een alternatief vampierverhaal gegoten in een Nordic Noir. Het mythische wezen wordt vaak geromantiseerd in series waarin (hitsige) tieners de hoofdrol hebben, zoals The Vampire Diaries en Teen Wolf. Maar in Post Mortem wordt er niks geromantiseerd en zijn het niet tieners, maar, zoals in True Blood, volwassenen die veranderen in de bloedzuigers. En dat is aangenaam verrassend.